ଦୋ'ଛକି ରେ ଜୀବନ

ଜୀବନକୁ ବୁଝୁ ବୁଝୁ

ଆୟୁଷ ସରିଯାଏ ,

କେତେ ପୀଡା ,ଆର୍ତ୍ତ ଚିତ୍କାର ବ୍ୟର୍ଥ ହୁଏ

କେତେ ଛକରେ ଠିଆ ଏ ଜୀବନ

ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିବାର ସମୟ କ୍ଷୀଣ .....

ତଥାପି ଜୀବନ ଆଗକୁ ବଢେ

କେବେ ଝୁଣ୍ଟେ ,କ୍ଷତାକ୍ତ ହୁଏ

କେବେ ହୁଏ ବାଟବଣା !

ଦୋ'ଛକିରେ ଠିଆ

ସେଦିନର ମୁହ୍ୟମାନ ଅର୍ଜୁନ

ଆଶଙ୍କାରେ ଜଡସଡ ,

କେବେ ନ ଫେରିବାର ଦାୟରେ

କୃଷ୍ଣ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଦାସ

ଗୋପରୁ ମଥୁରା

ମଥୁରାରୁ ସାଗରତୀର୍ଥ ଦ୍ବାରକା

ନିଜ ଇଛା ଅନିଛାର ଚକ୍ରବ୍ୟୁହରେ

କୋକୁଆର ବିଚିତ୍ର ବିକଳ୍ପ

ନିଜ ହାତରେ ନିଜବଂଶର ବିନାଶ

ଊର୍ଣ୍ଣନାଭି ପରି ...

କି ମର୍ମର ରାଗିଣୀ ସତେ ଦୋ'ଛକିର ଜୀବନ !

ସେଦିନ ସହିବାକୁ ହେଲା

ନିଜ ଅସହାୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ ପାଇଁ ଯାବତ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ପିତୃସତ୍ୟ ପାଳନର ମହାର୍ଘ ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ବନବାସୀ ଜୀବନର ବିଧୂର କଷଣ ,

ପ୍ରଜାପାଇଁ ବାରବାର ଅଗ୍ନି ର ପରୀକ୍ଷା

ଦୋ'ଛକିର ଜୀବନ କ'ଣ

କମ୍ ପୀଡାଦାୟକ !

ଏବେ ମୁଁ ନିଜକୁ ଭାଙ୍ଗୁଚି ଗଢୁଚି ତିଳ ତିଳ

ମୋ ଚାରିପଟେ ଗହଳ ଚହଳ

ବେଦନାର ବଟବୃକ୍ଷ ପରି

ପ୍ରସାରି ଦେଇଛି ନିଜକୁ

ଅନ୍ତରେ ଯନ୍ତ୍ରଣାର କୁହଳା ନିଆଁ ରେ ବି

ମୁଁ ହସୁଛି ଛଳ ଛଳ ।

କିଏ ମୋର ଲେଖନୀ ମୂନକୁ କରିଦେବାକୁ ନିଶ୍ଚୁପ

କରୁଛି କନ୍ଦଳ ,

ମୁଁ ବୋଧେ ସତ୍ୟର ସନ୍ଧାନୀ

କାହା ମୁଖା ଖୋଲିଯିବାର ଭୟ ରେ

ମେ ଆଗରେ ଶାଣିତ କରବାଳ ।

ଏବେ ଖଣ୍ଡାଧାରରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ

ଭୁଲି ଯିବାକୁ ହେବ ମୋ ଦରଦୀ ଜୀବନର

ମିଛ ଅହଂକାର !

କେମିତି ଜୀବନ ସଂଧ୍ୟାରେ ଆସେ

ଗୋଟେ ଶୀତଳ ପରଶ

ଲିଭି ଆସୁଥିବା ସୂର୍ଯ୍ୟର

ଶେଷ ଲୋହିତ କିରଣ ପରି ମୋ ବିମର୍ଷ ଜୀବନ

ଏଠି ସନ୍ଧି କରିନେବାକୁ ହେବ

ଦିନ ଆଉ ରାତିର

ପୂଣ୍ୟ ଆଉ ପାପର

ବିଷ ଆଉ ପୀଉଷର !

ମୋ ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମାର କଳାଛାଇ

ରଜନୀର ପଣତରେ ଘୂମାଇ ପଡିବ

ମୋ ସ୍ବପ୍ନ ପ୍ରବଣ ମନର ପୂନେଇ ତିଥିରେ

ଅଦିନ ଜୁଆର ଆସିବ

କେବେ ସଲୀଳ ସମାଧି ନେବ ଏ ନିରଙ୍କୁଶ

ଅନ୍ୟୟ ଅନୀତି ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରର କଷଣ ।

ମୋ ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

ପାଲଟି ଯାଉଥିବ ଭାସମାନ ବଟପତ୍ରଟିଏ

କେହିତ ମୁକ୍ତିର ଆଶ୍ରୟ ଲୋଡିବ !

ଦୋ'ଛକିର ଜୀବନ ମୋର

ସାର୍ଥକ ହୋଇବ ।।