ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ବ

ମୋ କବିତ୍ବ ପଛେ

ବନ୍ଦୀ ହେଇଯାଉ

ମୋ ଭିତରେ

ତୁ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହୋ

ଏଇ ଦୁନିଆରେ ।

ମୁଁ ପଛେ ବୁଡିଯାଏ

ଘନ ତିମିରରେ

ତୁ ଆଶାବାଡି ହୋଇ

ଠିଆ ହୋ

ବିପୁଳ ଆଲୋକରେ ।

ମାଆଟିଏ ତ

ଠିକ୍ ମାଟି ଭଳି

ଅନାଦି କାଳରୁ

ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇଆସିଛି ନିଜକୁ

ତା ସନ୍ତାନର

ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ।

ଏଇଟା କୋଉ ନୂଆକଥା

ଏ ସଂସାରରେ

ହେଲେ ତୁ ବି ବୁଝିଯା

ମୋ ଜୀବନ

କ'ଣ ମୋ ପାଇଁ ।

ଏତେଟିକେବି

ଦରକାର ନୁହେଁ

ସେଇ ଏତେ ଟିକେକୁ

ନେଇ ତ ମୁଁ

ଚାଲିବାକୁ ଚାହେଁ

ଯେତିକି ବାଟ ଯାଇହେବ

ବାସ୍ ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ ।।