ଧରଣୀଟି ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ

ମଳିନ କୁଞ୍ଚିତ ମୁଖେ

ମାଗୁଥିଲା ଗୋଲାପି ପ୍ରଲେପ

ପାଉଁଶିଆ ଓଠେ ଦେଇ ରଙ୍ଗ

ହସିବାକୁ କରୁଥିଲା ଚେଷ୍ଟା ।

କିନ୍ତୁ ହସରେ ତା ଆଉ 

ଫୁଟିଲାନି ମଲ୍ଲୀ କିବା ରକ୍ତଚମ୍ପା

ହତବିମ୍ବ ହୋଇ ଖେଳୁଥିଲା

କୁଞ୍ଚିତ କବରୀ ତାର ।

ତା ଭିତରେ ଦେଖୁଥିଲା

ଶ୍ବେତ କେଶ ମଧ୍ୟେ ମଧ୍ୟେ

ଚମକିତ କରୁଥିଲା

ସତେ ସେ ଯେ

ବିଗତ ଯୌବନା

ଆଉ ସେ ତ ପାରିବନି

ଫେରାଇ ତ ପ୍ରିୟପୁତ୍ର ସ୍ମୃତି ।

ନୂତନ ସୃଷ୍ଟିରେ

ଆଃ ଚିତ୍କାର ଉଠୁଥିଲା

ଅନ୍ତରଟା ତାର

ବ୍ୟାକୁଳିତ ପ୍ରାଣ ତାର ।

ଖୋଜୁଛି ଯାହାକୁ

ତା ବଦଳେ ପାଇଛି ସେ

ଯେତେ ଅଘଟଣ

ଘଣ୍ଟା କଣ୍ଟା ମିନଟ୍ କଣ୍ଟା

ଆଉ ସେକେଣ୍ଡ ବି,

ଯାଉଛନ୍ତି ଚାଲି ।

ଡାକିଲେ ବି ଶୁଣିବାକୁ ତର ନାହିଁ

ସେ ଯେମିତି କହୁଛନ୍ତି

ଆମେ ସବୁ କର୍ମରତ

ବନ୍ଧା ଆମେ ନିୟମ ରଜ୍ଜୁରେ

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଢାଲୁଥିଲା ଲୁହ

ଧରଣୀଟି ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ ।