ଧର୍ମ ନାମେ କିଆଁ ବୋହୁଛି ରକ୍ତ

ହିନ୍ଦୁ, ମୁସଲିମ, ଜୈନ, ବୌଦ୍ଧ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନ୍ 

କେତେ ଧରମ ଏ ଭାରତ ବର୍ଷରେ

ହିନ୍ଦୀ ଭାଷା କହି ଶିଖିନି, ମାତୃଭାଷା ଓଡ଼ିଆ 

ଅଟେ, ମୋ ଭାବନା ଆସେ ଓଡିଆରେ ।

କହେ ମୋ ଆଦର୍ଶ ରାମ, କୃଷ୍ଣ ବିବେକାନନ୍ଦ, 

ଶିବାଜୀ, ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଗରବ କରେ,

କରେ ଦେଶ ପ୍ରୀତି, ଆଇନ ସେବା କର୍ମ ମୋର, 

ମନ ଦେଶକୁ କିପରି ଗଢି ତୋଳିବାରେ ।

ହେବି ସଦାଚାରୀ, ଜୀବନେ ବ୍ରତ ମୋର, ଦେଶକୁ 

ଗଢିବି, ହୃଦୟରେ ଭାରତ ମୋର ମାଆ

ବୁଝି ପାରୁନି, ସେହି ମାଟିରେ, ମୁଁ ମୂଲ୍ୟହୀନ, କଅଣ 

ହୋଇ ପାରିଲିନି ବୋଲି ମିଛୁଆ ଓ ନାଟୁଆ ।

ବୁଝିଥିଲି ସମ୍ବିଧାନ ପଢି, ଏ ଦେଶର ଆକାଶ ପବନେ

 ଧର୍ମ ନିରପେକ୍ଷତା ଆଦର୍ଶ ଜୀବନର ଧାରା

ମନରେ ସର୍ବଦା ନାଚୁଛି, ସେଦିନ ରାତିରେ, ଧର୍ମ ନାମରେ,

ଦଙ୍ଗା ହୋଇ କିଆଁ ବହିଗଲା ରକ୍ତର ଧାରା ।

ସମ୍ବିଧାନରେ, ନାହିଁ ସାନ ବଡ, ଉଚ୍ଚ ନୀଚ଼, ନାହିଁ ପରା 

ଧରମ ଧରମ ଭିତରେ ବିଭେଦର ବିଚାର 

ସେନେହ ମମତା ଭାବ ଯଦି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଭାରତୀୟ ହୃଦୟେ,

ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଶକ୍ତି କିପରି ବଢୁଛି, ଅଛିକି ଉତ୍ତର ।

ମନ୍ଦିର ମସଜିଦ ଅବା ଗୀର୍ଜାକୁ ଗଲେ, ବୋଲାଇଲେ

ଧାର୍ମିକ, କପାଳେ ଚନ୍ଦନ ସିନ୍ଦୂର ମାରି  

ନ୍ୟାୟ, ସତ୍ୟ, ମର୍ଯ୍ୟାଦା, ଶୃଙ୍ଖଳା, ନୀତି ଆଦର୍ଶର 

ଅସ୍ତ୍ର ପରା ମଣିଷ ରହିବ ଧରି ।

ତେବେ କାହିଁକି କୁହ ଅନ୍ୟାୟ, ଶୋଷଣ, ଦୁର୍ନୀତି, କୁସଂସ୍କାର,

ଭେଦ ଭାବ ଅପସଂସ୍କୃତିର ନହୁଏ ଅପସାରଣ

ହିଂସା, ଅନୀତି, ନାରୀ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା କରନ୍ତି ମନ୍ଦିର ପୂଜକ,ମଠ 

ମହନ୍ତ, ଧର୍ମଯାଜକ ଭାଷଣରେ ଅହିଂସାର କରି ଜୟଗାନ ।