ଦେବଶିଶୁ

ପୁଷ୍ପର ଗର୍ଭକେଶରରେ

ସମ୍ଭାବନାର ବୀଜଟିଏ

ଦାନା ବାନ୍ଧିଲା ବେଳେ

ବୀଜ କେବେ ଜାଣେନା

ପୁଷ୍ପଟି କୀଟଦ୍ରଂଷ୍ଟ

ଅବା ଭ୍ରମର ଦଂଶିତ

କିମ୍ବା ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଟିଏ ପ୍ରଗାଢ ଅନୁରକ୍ତିର ,

ସିଏତ ସବୁବେଳେ

ସବୁଜ ସ୍ୱାକ୍ଷର ଟିଏ

ସମୁଜ୍ଜ୍ଵଳ ଭବିଷ୍ୟତର ।

ନାରୀତ୍ବ ଶାମୁକାର

ଅମୃତ ଗର୍ଭକୋଷ ରେ

ପ୍ରତ୍ୟାଶା ରହିତ ମୁକ୍ତାଟିଏ

ଦିବ୍ୟ ଆନନ୍ଦରେ

ସୃଷ୍ଟିର ପରମ ମୁହୂର୍ତ୍ତ କୁ

ଅପେକ୍ଷା କରି

ଦିନ ଗଣୁଥାଏ ,

ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାଟିଏର

ନବ କଳେବର ରେ

ପ୍ରାଣ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହେବା ପାଇଁ

ଅନେକ ଆୟୋଜନ

ନୀରବରେ ସମ୍ପାଦିତ ହୁଏ ।

ନିଷ୍ପାପ ,ନିଷ୍କଳଙ୍କ ଆତ୍ମାଟି

ନବ ଦ୍ୱାରର ଶୃଙ୍ଖଳ ଛିନ୍ନ କରି

ସିଂହଦ୍ୱାର ରେ ପଦାର୍ପଣ କରିବାର

ମାଙ୍ଗଳିକ ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ

ଅଧିରତାର ସହ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଏ ,

ସୃଷ୍ଟିର ନିୟମ ସମ୍ପାଦିତ ହୋଇଯାଏ

ଅଦୃଷ୍ଟ ଇଙ୍ଗିତରେ

ପୁଲକିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

ପ୍ରତି ନିୟତ

ନିର୍ଲିପ୍ତ ଆତ୍ମାଟିଏ

ଦିବ୍ୟଶିଶୁ ରୂପରେ

ପୃଥିବୀକୁ ଆସୁଥାଏ ।

ସରଳ ଶିଶୁର ଅନାବିଳ

ହସରୁ ଝରିପଡ଼େ

ଦିବ୍ୟ ଆନନ୍ଦ ର ମୋତି,

ଶିଶୁର ସରଳତା ରେ

ଦିବ୍ୟ ପ୍ରେମ ଝଲସୁଥାଏ

ଜାଗତିକ ଛଳନା

ଛୁଇଁନଥାଏ ତାକୁ

ଇଶ୍ୱରଙ୍କର ଅତି ନିକଟତମ

ପ୍ରତି ଶିଶୁ

ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଦେବଶିଶୁ

ଯେଉଁମାନେ ଢାଳିଦିଅନ୍ତି

ଆମର ପ୍ରେମର ଜ୍ୟୋତି ।