ଦାଗ

ମନତଳେ ଦାଗଥାଏ

ଦେଖି ବା ପାରିବ କିଏ ।

ଲିଭେନାହିଁ ଶେଷ ଯାଏ

ସାଥିରେ ମଶାଣି ଯାଏ।

ଦୁଖଃର ସମୟ ଥିଲେ

ସୁଖ ମୁହଁ ଲୁଚିଯାଏ

ଆପଣାର କେହିଜଣେ

ପାଖେପାଖେ ସଦାଥାଏ ।

ନିଆରା ରଙ୍ଗର କଷ୍ଟ

କେବେ ତ ହୁଏନା ନଷ୍ଟ ।

ଝଡ଼ଝଞ୍ଜା ସାମ୍ନାକରେ

ସେବେଠାରୁ ଯେବେଠୁ ଭୂମିଷ୍ଠ।

ମେହେନତି ମଣିଷ ଟା 

ଜୀବନରେ ଡରେନାହିଁ ।

ହାତପାତି ଜାଣେନାହିଁ

ହାରିବା ଜାତକେ ନାହିଁ ।

ସପନକୁ ସତକରେ

ସୁନ୍ଦର ସହର ଗଢେ

ସମ୍ଭାବନା ତୋଳିଧରେ

ଅଜାଣତେ ଦି ହାତରେ l

-ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ପଣ୍ଡା-

ଜାଜପୁର