ଚିନ୍ତା

ବେଳେବେଳେ ଏମିତି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଆସେ,

ମଣିଷ ଜାଣିପାରେନି ଭୁଲ୍-ଠିକର ଉତ୍ତର,

ହସ ଲୁହର ଜୀବନ ଭିତରେ,

କେତେବେଳେ ହୋଇଯାଏ ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତ ।

ସୁନେଲି କିରଣ ଦେଉଥିବା ଶଶୀକିରଣ,

ଲାଗେ ସତେ ଯେମିତି ଅନ୍ଧକାରମୟ,

ଶୁଭାଯାଏ କୁକୁରମାନଙ୍କ ବିଳାପ ଶବ୍ଦ,

ପ୍ରତୀତ ହୁଏ ଆଶା-ଆକାଂକ୍ଷାର ବିଳୟ ।

ଶ୍ୱେତ ବସ୍ତ୍ରଧାରୀ କେହି ଜଣେ,

ପାଖକୁ ହାତ ମେଲେଇ ଡାକୁଛି,

ଆରପାରିରେ ସାଥି ହୋଇ ଯିବାପାଇଁ,

ମୃତ୍ୟୁପରାନ୍ତ ରଥ ଠିଆ ହୋଇଛି ।

ଅନ୍ତତଃ ମୋ ଆତ୍ମା କହୁଛି,

ଏସବୁ ଏକ ଚକ୍ଷୁର ଭ୍ରମ,

ଚିନ୍ତା କେବେ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ନୁହଁ,

ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ଅତୀତ ଭସ୍ମମାନ ।

କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଆହ୍ୱାନରେ ସତ୍କାର୍ଯ୍ୟ କରି,

ନିସ୍ୱାର୍ଥ ମଣିଷ ସେବା କଲେ,

ଦୂର ହେବ ସବୁ ଚିନ୍ତା,

ଅନାଦି ଅନନ୍ତଙ୍କ କୃପା ବଳେ ।