ଚାରୋଟି କବିତା

       -କଳିକା-

କଳିକା ଅଟେ ମୁଁ ଫୁଟିବା ଆଗରୁ

   ସମାଜ ରାଷ୍ଟ୍ରରେ କେତେ

ଧର୍ଷଣ କରନ୍ତି ଦୁଃଖକୁ ନ ବୁଝି

   ଧୋବଧାଉଳିଆ ଯେତେ

   ଚାହାନ୍ତିନି ମୋର ହିତେ

ସଂସାର ନ ଦେଖି ମଉଳି ଯାଉଛି

   ବିଧାତା କାହିଁକି ଏତେ?

          

  -ମାଆ ଧାନକୁଟି ପୁଅ ନାଗର-

ବିଧବା ମାଆଟି ପର ଘରେ ନିତି

   କାମ କରୁଆଛି ଯାଇ

କାମ କରିକରି ଥକି ପଡୁଅଛି

   ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରେଇ

   ପୁଅ ବୁଲେ ପାନ ଖାଇ

ଏମିତିକା ପୁଅ ଯାହାର ରହିଛି

   ମୁଣ୍ଡେ ହାତ ଦେବ ଥୋଇ।

       

       -ପରୀକ୍ଷା-

ବିବାହ ପୂର୍ବରୁ ପରୀକ୍ଷା କରିଲେ 

   କେମିତି ହୁଅନ୍ତା କୁହ

କୁମାରୀ ମାଆଟେ ଅଥବା ବାପାଟେ

   ହୋଇଲେ କି ଆଖିଲୁହ

   ନିଶ୍ଚୟ ହିଁ ଚହଚହ

ଧର୍ମ ଇତିହାସେ ମରିକି ବଞ୍ଚିବା

   ତଥାପି ବି କୁହ ରୁହ?

        

       -ପ୍ରତୀକ୍ଷା-

ଭବିଷ୍ଯତ ତାକୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିବ

   ଯେ କରୁଛି ଭଲ କାମ 

ଇତିହାସ ପୃଷ୍ଠା ସାଇତି ରଖିବ

   ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାକ୍ଷରେ ତାର ନାମ

   ଧର୍ମରୁ ନ ହୋଇ ଭ୍ରମ 

ନିଜର କୀର୍ତ୍ତିକୁ ବିକଶିତ ପାଇଁ

  ଜନ୍ମ ଦେବା କରି ପ୍ରେମ।