ବ୍ୟଥିତ କୋଣାର୍କ

ହସିବାର କଳା ଟିକେ ଶିଖିଅଛି ବୋଲି

ସେ ହସିଦେଲା

ତୁମେ ଯେବେ ପଚାରିଲ ମନକଥା

ତା ଦେହ ଓ ଦରଦର କଥା ।

ମୁଁ ଦେଖିଛି 

ହସ ହସ ମୁହଁରେ ସେ ତୁମ ଆଗେ 

ବଖାଣି ରଖିଲା

ବିଶୁ ମହାରଣା 

ଧର୍ମପଦ ଓ 

ବାରଶହ ବଢେଇଙ୍କ ପରିଶ୍ରମ ଗାଥା ।

ତୁମେ ଗଲାପରେ ପୁଣି ଆସିଥିଲେ

କେତେକେତେ କବି କଳାକାର

ଲେଖିବାକୁ କବିତା

ଖଞ୍ଜି ଦେଇ ନାନା ଅଳଙ୍କାର 

ପୁଣି ସେଠି ଆସିଥିଲେ

ଦାର୍ଶନିକ, ଗବେଷକ ,ପ୍ରଚାରକ

ମନ୍ତ୍ରୀ ମହୋଦର ।

ତାକୁନେଇ ଏତେ ଗର୍ବ

ଏତେ ଯେ ଗୌରବ

କାନ୍ଦୁ କାନ୍ଦୁ ହସିଦେଇଥିଲା 

କିନ୍ତୁ ତୁମେ କଣ ଦେଖିଛ ??

ତା ହସ ପଛର ଦୁଃଖକୁ

ଲୁହରେ ଅବିରତ ଭିଜୁଥିବା 

ଏକ ଶବ ଶବ ଓ 

ତା ଭିତରେ ଛଟପଟ ହେଉଥିବା ଶବ୍ଦ କୁ ..

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଦେଖିଛି 

ଅସହାୟ ଶୀଳାନ୍ୟାସ

ମନକଥା କହିପାରୁନାହିଁ ବୋଲି

ସନ୍ତର୍ପଣରେ ଲୁହ ପୋଛୁଥିଲା ।