ବ୍ୟଙ୍ଗ ସାହିତ୍ୟର ଚିତ୍ରକର ତୁମେ

ବ୍ୟଙ୍ଗ କବିତାକୁ ସାଥୀ କରିନେଇ

       ଭାବୁଛ କି

    ତୁମେ ବ୍ୟଙ୍ଗକାର !

ଜାଣି କି ପାରୁନ ବ୍ୟଙ୍ଗ ନୁହେଁ ତାହା

       ଅନ୍ଧାରୁଆ 

    ତୀବ୍ର ଅହଂକାର ?

ବ୍ୟଙ୍ଗ ସାହିତ୍ୟର ଚିତ୍ରକର ବୋଲି

      ବୋଲାଉଛ

    ତୁମେ ଆଜେ ବାଜେ ।

ଆଙ୍କି ପାରିଛ କି  ନିଜ ମାନଚିତ୍ର 

      ମାନସରେ

    ତୁମ,ନିଜେ ନିଜେ ।।

ସାହିତ୍ୟ ସୃଜନ  ସୃଜନୀ ଚିନ୍ତନ

       ଚିରନ୍ତନ

     ଶୁଭ୍ର,ସାରସ୍ୱତ ।

ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଅବା ସ୍ତମ୍ଭକାର ହୁଅ

      ଶିଳ୍ପୀ ତୁମେ

    ଜାତି ଭବିଷ୍ୟତ ।।

ଜାତି ଭବିଷ୍ୟତ ଇତିହାସ ରଚେ

      ଶବ୍ଦ ଶବ୍ଦ

    ଶୁଦ୍ଧ ସାହିତ୍ୟରୁ ।

ନୁହେଁ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ  ସର୍ବଜନାଦୃତ

      ଏ ସାହିତ୍ୟ

     କବି କଳ୍ପତରୁ ।।

ବ୍ୟଙ୍ଗ ସାହିତ୍ୟ ବି ଆତ୍ମଚେତନାରେ

       ବର୍ଷୀୟାନ୍ 

     ଆତ୍ମାର ନିଷ୍ଠାରେ ।

ଅଙ୍କୁର ତାହାର   ଅତି ମନୋହର

       ଅଙ୍କୁରିତ

    ସତ୍ୟ ସାହିତ୍ୟରେ ।।

ତୁମ ଲେଖନୀର  ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅନ୍ତରାଳେ

       ଚତୁର୍ବେଦ

     ଗୀତା ଭାଗବତ ।

ନିର୍ମଳ ତଟିନୀ   ଶୁଭ୍ର ମନ୍ଦାକିନୀ

      ପୁଣ୍ୟତୋୟା

     ପ୍ରାଣ ଆର୍ଯ୍ୟାବର୍ତ୍ତ ।।

ଆହେ ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଭୁଲି ଯାଇଛ କି

       ସାହିତ୍ୟର

      ସ୍ୱର,ମୁଖବନ୍ଧ ।

ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ସ୍ୱାର୍ଥକୁ  କରିଛ ସାରଥୀ

       ସମାଜରେ

     ସାଜି ଜରାସନ୍ଧ ।।

ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ତୁମ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଆକ୍ରୋଶରେ

       କଟାକ୍ଷର

     ରୁକ୍ଷ ଶବ୍ଦବାଣ ।

ନିକ୍ଷେପ କରୁଛ   ତୁହାଇ ତୁହାଇ

       ଅଯଥାରେ

     ନେଇ ଈର୍ଷାପଣ ।।

ବ୍ୟର୍ଥ ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ହୁଅ ନାହିଁ ବନ୍ଧୁ

      ଶାଳୀନତା

     ହେଉ ଅଙ୍ଗବସ୍ତ୍ର ।

ଗର୍ଜି ଉଠୁ ତୁମ  ବଳିଷ୍ଠ ଲେଖନୀ

      ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରେ

     ହେଉ ମାରଣାସ୍ତ୍ର ।।

ସତ୍ୟର ରକ୍ଷକ ନ୍ୟାୟର ପ୍ରତୀକ

      ଧର୍ମ ନେଇ

     ହୁଅ ବଳୀୟାନ୍ ।

ତୁମରି ସୃଜନୀ  ଇତିହାସ ରଚୁ

      ସଂସ୍କାରକୁ

    ନେଇ ଗରୀୟାନ୍ ।।