ବ୍ୟଙ୍ଗ ବର୍ଣ୍ଣମାଳା

ଜୀବନ ଜାତକ ପୃଷ୍ଠାରେ ପୃଷ୍ଠାରେ

      ଲୁହ ଭିଜା କିଛି

       ଅକ୍ଷର ଥାଏ ।

ସେ ଅକ୍ଷର ବ୍ୟଙ୍ଗ ବର୍ଣ୍ଣମାଳା ହୋଇ

      ଯନ୍ତ୍ରଣା ଝଡରେ

      ଝାଉଳି ଯାଏ ।।

ବର୍ଣ୍ଣମାଳା ସବୁ ନୀରବେ ନୀରବେ

     ଗୋପନ ଗମ୍ଭୀର

       ଲୁହ ଝରାନ୍ତି ।

ଲୁହ ଝରି ଝରି    ଲହୁ ଝରିଯାଏ

      ନିର୍ଲିପ୍ତ ନୟନେ

      ପିଇ ଚାଲନ୍ତି ।।

ଲୁହ ଲହୁ ଭିଜା   ନିଭୃତ ନୟନ

     ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହକୁ

     କୋଳେଇ ନିଏ ।

ଓଠର ଭାଷାକୁ  ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣେ

     ଅଶ୍ରୁଳ ଆଖିରୁ

      ଝରି,ଝରାଏ ।।

ଆଖି ସିନା କୁହେ ହୃଦୟର କଥା

      ମନ ଗହନର

     ସଙ୍ଗୀତ ସୁରେ ।

ଶ୍ରାବଣର ସ୍ରୋତ ବୈଶାଖ ବତାସ

     ଗୁପ୍ତ,ଲୁପ୍ତ,ତିକ୍ତ,

     ଲୁବ୍ଧ ଲୟରେ ।।

      

ଓଠର ଭାଷାରେ ସତ୍ୟତା ନଥାଏ

      ନଥାଏ,ମନର

      ସିଦ୍ଧ ସଂଳାପ ।

ବହୁଳ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ  ସତ୍ୟ ଅସତ୍ୟରେ

     ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ସତ୍ୟତା

      ବର୍ଣ୍ଣିଳ ପାପ ।।

ନୀରବ ନିର୍ଝର  ଆଖିର ଭାଷା ହିଁ

     ନିଜ ଅଜାଣତେ

      ଦିଏ ଇସାରା ।

ସେଇ ଇସାରାରେ ନଥାଏ ଅସତ୍ୟ

     ପ୍ରାଞ୍ଜଳତା ଅବା

     ରହସ୍ୟ ଧାରା ।।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅକୁହା   ଦଗ୍ଧ ବିଦଗ୍ଧର

     ବହଳ ବ୍ୟଥାରେ

      ନମ୍ର ନୟନ ।

      

ଆତ୍ମ ସମ୍ମାନରେ ଆତ୍ମିକ ସନ୍ଦର୍ଭେ

    ସଂଭ୍ରମେ କରେ ସେ

      କାରୁଣ୍ୟ ଗାନ ।।

ହେ ନୟନ,ତୁମେ ନିର୍ବାକ ତଥାପି

     ଗାଇ ଦେଇଯାଅ

     ହୃଦୟ ଗାଥା ।

ମୋ'ଜାତକପୃଷ୍ଠା ତୁମେ ଦିବ୍ୟସାକ୍ଷୀ

     ବ୍ୟଙ୍ଗ ବର୍ଣ୍ଣମାଳା

      ଅନନ୍ତ ଗୀତା ।।