ବସୁଧାର ଶୃଙ୍ଗାର

ସମୟ ସାଥୀରେ ଋତୁର ଚଳନ ,

ଋତୁର ପରଶେ ବସୁଧାର ଅଳଙ୍କରଣ ,

ଧରାର ଶୃଙ୍ଗାର କରି ଅବଲୋକନ ,

ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ , ଚକିତ ଦେବ, ମାନବ ଗଣ ।

ବର୍ଷା ! !

ବର୍ଷା ର ବାରି ଧାରାରେ କରି ଅବଗାହନ,

ବର୍ଷା ର ମଧୁର, ରିମ ଝିମ ସୁର ,

ସତେ କି ଧରାର ପାଉଁଜି ଗୁଞ୍ଜନ ,

ଭୂଷିତା ବସୁନ୍ଧରାର ଦେଖି ଅପୂର୍ବ ଭୂଷଣ,

ଚକିତ ଧରା ବାସୀ , କରି ତା ରୂପ ଦର୍ଶନ ।

ଶରତ ! !

ସବୁଜ କ୍ଷେତର ଧାରେ କାଶତଣ୍ଡୀର ଦୋଳନ,

ମୃଦୁ ମଳୟ ଜଗାଏ ଧରା ମନେ ଶିହରଣ ,

ଜୋଛନା ଧୌତ ଧରଣୀ ବଦନ ,

ଦେଖି ଚକିତ, ହର୍ଷିତ ନୀଳ ଆକାଶେ ଜହ୍ନ ,

ଭକ୍ତିପୂତ ବସୁଧା ମନେ ଜାଗେ ସ୍ପନ୍ଦନ ,

ଦେଖି ଧରା ବକ୍ଷେ ଦେବୀ ଦୁର୍ଗାଙ୍କ ଆଗମନ ।

ଶୀତ ! !

ଶୀତ ଆସି ଯେବେ ଦିଏ ତା ଶୀତଳ ପରଶ,

ବସୁଧାର ହୃଦେ ଜାଗେ ଶିହରଣ ,

ଶୁଭ୍ର ତୁଷାରେ ଯେ ଧରା ଆଚ୍ଛାଦିତ,

ସତେ କି କୃଷ୍ଣ କବରୀ ତା ସୁମନେ ଶୋଭିତ ,

ଅପୂର୍ବ ସେ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟ କରି ସନ୍ଦର୍ଶନ ,

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟାନ୍ବିତ ହୁଏ ଦେଖ ଗଗନ, ପବନ ।

ବସନ୍ତ ! !

ବସନ୍ତର ବାସନ୍ତୀ ରଂଗେ ଧରିତ୍ରୀ ଯେ ରଂଗୀନ ,

କୁହୁ ତାନ ଶୁଣି ଚଞ୍ଚଳ ତା ତନୁ ମନ ,

ବାରତା କି କିଏ ଦେବ ସତେ ତା ପ୍ରିୟର ?

ଉନ୍ମାଦିତ ବୁକୁରେ ତା ଜାଗିଛି ପୁଲକ ,

ଚଞ୍ଚଳ ତା ତନୁ ମନେ ଭରିଛି ଶିହରଣ ,

ତା ଉନ୍ମାଦନା ଦେଖି କେକୀ ପାଦ ବି ଚଞ୍ଚଳ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ! !

ଗ୍ରୀଷ୍ମର ଚଣ୍ଡ କିରଣେ ଧୌତ ଧରଣୀ ବଦନ ,

ରବି କରେ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାଭ ଦିଶଇ ତା ତନୁ ମନ ,

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ହୃଦୟ ତା ହୁଅଇ ଯେ ବ୍ଯାକୁଳ,

ପ୍ରିୟ ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ଆତୁର ହେଉଛି ତା ମନ ,

ସେ ଆକୁଳ ପ୍ରାଣ ଦର୍ଶନେ ଅଧୀର ହୁଏ ଭୂବନ ।