ବର୍ଷା

ପୃଥିବୀ ମାଆର କୋଳକୁ ଆସଇ

ରାଜାପରି ଆଡ଼ମ୍ବରେ,

ହସ୍ତୀ ସମ ମେଘ ବିଜୁଳିର ଧ୍ବଜା

ଘଡ ଘଡି ମାଦଳରେ ||

ହାତେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ବରଷାର ଶର

ଏପଟୁ ସେପଟୁ ମାରି,

ଶର ଗୁଣ ଶୁଭେ ବଜ୍ରନାଦ ସତେ !

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଯେ ପଳାଏ ଡରି ||

କାଖରେ କଳସ ଆଖିରେ ଅଳସ

ପର୍ବତ ଶିଖରେ ଝରେ,

ନିସୃତ ନିର୍ଝର  ଝରେ ଝର ଝର

ନାଚି କୁଳୁ କୁଳୁ ସୁରେ ||

ନବ ପଲ୍ଲବର ନବ ତୃଣାଙ୍କୁର

ସାଧବ ବୋହୁର ଚାଲି,

ନାନା ବର୍ଣ୍ଣ ରତନେ ଭୂଷିତା ଯେପରି

ସୁନ୍ଦରୀ ରମଣୀ ଭଳି ||

ମୟୁର ମୟୂରୀ ନୃତ୍ୟେ ଆଲିଙ୍ଗନ

ବନରାଶି ନୀଳବର୍ଣ୍ଣ ,

ବାଲୁକା ଖଣ୍ଡର ହରିଣ ହରିଣୀ

ତୃଣା କୂଳେ ବିଚରଣ ||

ଢଳ ଢଳ ନେତ୍ର ଚପଳ ଚାହାଣୀ

ନୀଳୋତ୍ପଳ ପରି ଦିଶେ ,

ବିଜୁଳି ଝଟକେ ଚମକି ଉଠଇ

ଭୟେ ବନ ମଧ୍ୟେ ପଶେ ||

ପ୍ରଖର ସ୍ରୋତର ନଦୀ ତଟ ବୃକ୍ଷ

ଉପାଡି ସାଥିରେ ଧରି,

ସମୁଦ୍ର ଆଡକୁ ଧାଏଁ ଜଳ ସ୍ରୋତ

ବିଚ୍ଛେଦ ବିରହୀ ପରି ||

ମାଟି, ଧୂଳି, ତୃଣ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡ ଦଳ

ନିମ୍ନ ମୂଖୀ ହୋଇ ବହେ,

ସତେ ! ସର୍ପ ଟିଏ ଅଙ୍କାବଙ୍କା ଯାଏ

ବେଙ୍ଗ ନାନୀ ଚାହିଁଥାଏ ||

କଦମ୍ବ, ଅର୍ଜୁନ, କେତକୀ, କାମିନୀ

ବକୁଳ ମାଳତୀ ଫୁଟି,

ଜୁଇ, ଜାଇ, କିଆ, ଟଗର, ଟାହିଆ

କବି ମନ ନିଏ ଲୁଟି ||

ଉତ୍ତାପ ବିହୀନ ରୋମାଂଚିତ ଭରା

ସୁଗନ୍ଧିତ ପବନରେ,

ମେଘ ମାଳ ଭରା ଜଙ୍ଗଲ ପାହାଡ

ନାଚୁଥାଏ ତାଳେ ତାଳେ ||

ଗହନ ବନର ବାସ୍ନାରେ ଆତୁର

ଲାଞ୍ଚୁଆ ଭ୍ରମର ଦଳ,

ପରଦେଶୀ ପତି ସ୍ମୃତି ରୋମନଃନେ

ଜାଳଇ ବରଷା କାଳ||

ଅଜାଡି ହୁଅନ୍ତି ମେଘ ଖଣ୍ଡ ମାନ

ଶୁଷ୍କ ପୁଷ୍କରିଣୀ ପୂର୍ଣ୍ଣ ,

ମୁକ୍ତାହାର ପରି ଶୋଭାପାଉଥାନ୍ତି

ସୁନ୍ଦରୀ ହଂସୁକୀ ଗଣ ||

ଟୋପା ଟୋପା ହୋଇ ଜଳ ବିନ୍ଦୁ ଯେବେ

ପୃଥିବୀ ଉପରେ ଝରେ,

ଆସିଲା ବରଷା ଚାଷୀଭାଇ ପ୍ରାଣେ

ନବ ଉଦ୍ଦିପନା ଭରେ ||

ବାଡିରୁ ବଗିଚା ବଗିଚାରୁ ବିଲ

ହେଉଥାଏ ତର ତର,

କରିବ ସେ ଚାଷ ହୋଇବ ସରସ

ଏହି ଚିନ୍ତା ମନେ ତାର ||

ବହୁଗୁଣର ଆଧାର ମନମୁଗ୍ଧକର

ରମଣୀୟ କମନୀୟ ,

ବୃକ୍ଷଲତା, ପ୍ରାଣୀ ପ୍ରାଣର ସ୍ୱରୂପ

ବର୍ଷା ! ସତେ ତୁମେ ଲୋଭନୀୟ ||