ବୃଦ୍ଧା,ଶାଗ ଓ ବୋହୂ

ବୃଦ୍ଧାଟି ଶାଗ ତୋଳୁଥିଲା

ତା ମନ ଓ ବିବେକ ତଳେ 

ଉଙ୍କି ମାରୁଥିବା ଆନନ୍ଦଟେ ପାଇଁ

ଧାଇଁ ଯାଇଥିଲା ପୋଖରୀକୁ

ଯେଉଁଠି କଳମ୍ବ ଶାଗ ଭରପୂର।

ପୋଖରୀଟି ଜାଣ ଭାରି ଛନଛନ ଓ କନକନ

ତା ହୃଦୟ କୋଣରେ ସାଇତା ଏ ଶାଗକୁ

କାହାକୁ ବାଣ୍ଟିବ 

ଆଜି ଭାରି ଖୁସି କି ଜଣେ ବୃଦ୍ଧା ମାତାର ହାତ

ସ୍ପର୍ଶ ସେ ପାଇଲା।

ବୃଦ୍ଧାଟି ତୋଳିଛି ମନ ଇଛା କେତେ

ଆଉ ଫେରିଛି ଘରକୁ

ବୋହୂ କିନ୍ତୁ ଦେଖିଛି ଶାଶୂଙ୍କୁ ତ

ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଛି ଛଡେ଼ଇ ହାତରୁ।

ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଅପାର କରୁଣା।

ହଠାତ ପୋଖରୀରେ ଜୁଆର ଆସିଲା

ଭିଡି଼ ନେଲା ବୋହୂଙ୍କୁ

ଯିଏ ଭରପୂର କଳମ୍ବ ଶାଗ ତା ଛାତିରେ 

ସାଇତି ହିଁ ଥିଲା।

ଶାଶୂଙ୍କର ଆକୁଳତା 

ହେ ପୋଖରୀ କ୍ଷମା କରିଦିଅ

ବୋହୂଙ୍କର ଏ ଅବିବେକୀ କାମ ପାଇଁ।

ପୋଖରୀ ଶାନ୍ତ ହୋଇଗଲା।

ଗୋଟିଏ ମାଆର ନିବେଦନରେ

ଆଉ ବୋହି ଆଣି ଫିଙ୍ଗିଦେଲା କୂଳରେ ବୋହୂଙ୍କୁ।

ବୋହୂ ଅନୁତପ୍ତ ଅପକର୍ମ ପାଇଁ

ଶାଶୂ ମା ତା ମୁଣ୍ଡରେ ଓଢ଼ଣୀ ନାଇଲେ

ଆଉ ଅନୁମତି ଯିବାକୁ।

 

ସତରେ !

ବୃଦ୍ଧା,ଶାଗ ଓ ବୋହୂଙ୍କର 

କି ଭାବ କେଜାଣି

ହୁଏତ ଈଶ୍ବର ହିଁ ଜାଣିଥିବେ।