ବୋଉ

ଦଶ ମାସ ଯିଏ ଗର୍ଭରେ ରଖିଲା 

ତା ଆହାରେ ଆମ ଶରୀର ଗଢିଲା

ଧରାପୃଷ୍ଠେ ଯିଏ ଆମକୁ ଆଣିଲା 

ସିଏ ତ ଆମରି "ବୋଉ" ।

 ତା ବୁକୁ ଶୋଣିତ କରାଇଲା ଶକ୍ତ ,

 କୋଳରେ ଜାବୁଡ଼ି ପଣତେ ଘୋଡାଇ 

 ନିତି ଲୁହ ପିଇ ଯିଏ କରିଲା ମଣିଷ 

 ସିଏ ତ ଆମରି "ବୋଉ" ।

 ଅଳି ଅରଦଳି ରଖେ ସେ ଆମରି 

 ଝୁଣ୍ଟିବା ଆଗରୁ ଧରଇ ହାତ ,

 ଅଝଟ ସନ୍ତାନେ ଦିଏ ଯେ ସାନ୍ତ୍ଵନା

 ସିଏ ତ ଆମରି "ବୋଉ" ।

ଯା ହାତରେ ଅଛି କୁହୁକ ପସରା

ହାତ ବୁଲେଇଲେ ମହକେ ପାକଶାଳା,

ତୋରାଣି ମୁନ୍ଦେ ରେ ପେଟ ଯେ ପୁରାଏ

ସିଏ ତ ଆମରି "ବୋଉ"।

ମାଟି ପିଣ୍ଡୁଳା କୁ କରେ ସେ ମଣିଷ

ଆଦ୍ୟ ଗୁରୁ ମାଆ ଜାଣେ ଏ ଜଗତ,

ଜୀବନ ତମାମ ଖୁସି ରଖଇ ସନ୍ତାନେ

ସିଏ ତ ଆମରି "ବୋଉ" ।

 ରାତି ରାତି ନିଦ ହଯିଯାଏ ତା'ର

ସନ୍ତାନ ର କଷ୍ଟ ସହି ନପାରି ,

 ମନ ଦୀପ ଜାଳେ ପ୍ରଭୁ ଙ୍କ ପାଖରେ

 ସିଏ ତ ଆମରି "ବୋଉ"।

 ବିଶାଳ ତା ହୃଦ କୋମଳ ତା ମନ

 ଆମ ପାଇଁ ସିଏ ଖଟେ ରାତି ଦିନ ,

 ଯେତେ ବା ଯନ୍ତ୍ରଣା ସହି ଆମ ପାଇଁ

 ହସି ହସି ରହେ ତୁନି ହୋଇ

 ସିଏ ତ ଆମରି "ବୋଉ" ।

ଆମେ ହସୁଥିଲେ ତା ମନ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

ଆମ ଦୁଃଖ ରେ ଭାଙ୍ଗେ ତା ହୃଦୟ ,

ଅନ୍ତିମ କାଳେ ବି ଆଶିଷ ଅଜାଡେ 

ସିଏ ତ ଆମରି "ବୋଉ" ।