ବୋଝ

ବୋଝ ବୋଝ ବୋଲି  ଚିନ୍ତା କରି କରି

       ଶରୀର ହୁଏ ତ ହାଲିଆ |

   ସଂସାରର ବୋଝ କେବେ ତା ସରିବ

      କହି ଦେ ତୁ ଥରେ କାଳିଆ |୧||

  

   ବହି ବସ୍ତାନିର ବୋଝ ବୋହି ବୋହି

     ବିତିଯାଏ ବାଲ୍ୟକାଳ |

   ନିୟମ ପାଳନ ପାଠଶାଳାରେ ତା

     ସରିଲା ସୁନ୍ଦର ସକାଳ ||୨||

   ପଢିବିନି ବୋଲି କବାଟ କଣରେ

    ଲୁଚି ହେଉଥାଏ ଅଝଟ |

   ଜୀବନ ଜଞାଳ ମୋହର ବୋଝରେ

       ମନ ହୁଏ ଛଟପଟ ||୩||

   ଚାଷି ନେଇଥାଏ ଖେତର ସେ ବୋଝ

      ବେପାରୀ ପରିବା ବୋଝ |

   ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀମାନେ କର୍ମ ଅନୁସାରେ

     ଉଠାନ୍ତି ଦାୟିତ୍ଵ ବୋଝ ||୪||

  କର୍ମକୁ ଡରିଲେ ଅନାଦର କଲେ

     କର୍ମ ଲାଗେ ବୋଝ ପ୍ରାୟ |

  ସ୍ନେହରେ ପ୍ରେମରେ ନିଷ୍କାମ କର୍ମରେ

    ହୁଏ ସେ ଆନନ୍ଦମୟ ||୫||

 

 ବୋଝ ତ ରହିଚି ସଂସାରେ ଅନେକ

     ସବୁଠାରୁ ଗରୁ ପାପ |

  ପ୍ରଭୁ ପାଦତଳେ ଭକ୍ତି ଉପୁଜିଲେ

     ଖଣ୍ଡି୍ଯାଏ ଭବ ତାପ ||୬||