ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ

କାହିଁକି ପ୍ରତି କ୍ଷଣ 

ନିଜ ଦେହର ଚମଡ଼ାକୁ 

ବଧିରା କରି ଚାଲିଛି ? 

 

ଏଡ଼େ ବଧିରା ହୋଇଗଲାଣି ଯେ 

ସବୁକିଛି ଏବେ ଟାଣ ଟାଣ

ପଥର ପଥର ପରି ଲାଗିଲାଣି ‌। 

ଜଣାନାହିଁ ଏ ପଥୁରିଆ ଲାଗୁଥିବା

ଦେହ ଭିତରେ ନରମ କଅଁଳିଆ 

ଜୀବନ ବୋଲି କିଛି ଗୋଟାଏ 

ସତେଜ ଅଛି , 

ନା ସବୁ କିଛି ଶୁଖି ଯାଇଛି ? 

କେତେ ବାହାନା ଯେ ସେ ଖଞ୍ଜିଦିଏ ,

ଗ୍ରହନକ୍ଷତ୍ରର ଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି 

ପାଣିପାଗ ଯାଏ 

ପୁଣି ବାପ ଗୋସାପର 

ରକ୍ତକୁ ଦୋଷଦେଇ 

ନିଜକୁ ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ବୋଲି ଧରି ନିଏ ।

 

ଦୁନିଆର ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ସେ 

କଣ୍ଟାଟିଏ ଦେଖେ , ଖୁଣଟିଏ ପାଏ 

ହେଲେ ନିଜ ଆଖିକୁ 

କେବେ ବି ତା'ର ଆଙ୍ଗୁଳି ଯାଏନି । 

ସତ କଥାଟି ସେ ଜାଣେ 

ତେଣୁ ନିଜକୁ ନିଜ ଭିତରେ ଲୁଚାଏ 

ଆଇନାକୁ ସେ ଘୃଣା କରେ ।

କ'ଣ ସେ ସତ , 

ଆଉ କ'ଣ ସେ ଚାହେଁ ?

ଏ ଦୁନିଆଟି ଚାଲୁ ତାହାରି ଇଶାରାରେ , 

ପାନରୁ ଚୁନ ନ ଖସୁ ?

ତା' ଦୋଷ ଦୁର୍ଗୁଣକୁ ଦେଖି 

କେହି ବିରୋଧ ନକରନ୍ତୁ , 

ପ୍ରଶ୍ନ ନଉଠାନ୍ତୁ 

ସେ ନିଷ୍କଣ୍ଟକ ରାଜ୍ କରିବାକୁ ଚାହେଁ କି ?

ନା ସେମିତି ତ ନୁହେଁ 

ସେ ତ କେବେ କାହା ଜୀବନରେ 

ହସ୍ତକ୍ଷେପ କରିବାକୁ ଭଲ ପାଏନି ।

ତାହେଲେ କାହିଁକି 

ଏ ସମାଜ ତା' ବସିବା , ଉଠିବା ,

ଛିଙ୍କିବା କାଶିବାକୁ ନେଇ 

ସମାଲୋଚନା କରିବ 

ତାକୁ ସୁଧାରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବ ? 

ସେ ଏଇଥି ପାଇଁ ନିଜକୁ 

ଅଲଗା କରିନିଏ 

ନିଜ ଦୁନିଆରେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହେଁ ।

ବୋଧହୁଏ ଏଇ ବଞ୍ଚିରହିବା ପାଇଁ 

ସେ ନିଜକୁ ବଧିରା କରିନିଏ

ବାହାରୁ ଭିତରୁ 

ଶକ୍ତ ପଥର ପାଲଟି ଯାଏ ।