ବଂଶୀ

ତୁମେ ଆଉ ବାଜ ନାହିଁ ବଂଶୀ

ତୁମର ସେ ପଦ୍ମତୋଳା ଡାକ

କାହିଁକି କେଜାଣି ସମୁଦ୍ରର ତରଙ୍ଗ ପରି

ଏ ହୃଦ ଭାସୁଛି

ଆକାଶର ଭସା ବାଦଲ ପରି ଏ ମନ ବଦଳୁଛି

ନେସି ହୋଇ ଯାଉଛି ତନୁମନ।

କେତେ ଗଞ୍ଜଣା ସହିବି କୁହ

ସ୍ବାମୀ ଆଉ ଶାଶୂଙ୍କଠୁ 

ଆକଟ କରୁଛନ୍ତି ନିତିଦିନ

ସାହି ପଡି଼ଶା ବି ଟୁପୁର ଟାପୁର।

ତୁମେ ଆଉ ବାଜନାରେ ବଂଶୀ

ଏ ହୃଦକୁ ଦୋହଲାଇ

ଗୋଟେ ଭୁଆଶୁଣୀର ମାନ ତ ରଖନ୍ତୁ।

ମୁଁ ନେହୁରା ହେଉଥିଲି ବଂଶୀଙ୍କୁ

କୃଷ୍ଣ କିନ୍ତୁ ହସୁଥିଲେ

ଭାବୁଥିଲେ ବଂଶୀ ତ ନିର୍ଜୀବ

ପୁଣି ଏ ସୃଷ୍ଟି ଆମର ହିଁ ଦେଇ

ଇଛା ଓ ଆଶାରେ ବି ଚାଳିତ।

ମୁଁ ଭାବ ଓ ବିହ୍ବଳ

କାମନାରେ ସଦା ଜରଜର

ସହି ପାରୁଛି ନା ରହି ପାରୁଛି?

କୃଷ୍ଣ ଯେମିତି ଅତି ହିଁ ନିଜର।

ସେ ଦିନ ସଞ୍ଜର ଆକାଶେ ଦେଖା ହେଲା

କଳକଳ ଛଳଛଳ 

ଫୁଲିଥିବା ଯମୁନା କୂଳରେ

ସେ କହିଲେ ରାଧା ।

ମୁଁ ଥତମତ ହେଲି 

ଦେଖା ହେବ ନାହିଁ ଭାବି 

ଲୁଚି ଆସିଥିଲି ମାଠିଏ ପାଣି ନେଇ ଆସିବାକୁ।

ମୁଁ ଗୋଟାପଣେ ଥରୁଥିଲି

କେହି ଦେଖୁ ନାହାଁନ୍ତି ତ

ସ୍ବାମୀ,ଶାଶୂ ଅବା ପଡୋ଼ଶୀ ।

ସେ କହିଲେ ରାଧା

ତୁମେ ଭାରି ଚାତୁରୀ

ମୋର ପ୍ରେମରେ ପଡି଼ ଯାଇଛ,ନୁହେଁ

ଏକେଲା ଦେଖା କରିବାକୁ ।

ପୁଣି କହିଲେ ରାଧେ

ବଂଶୀକୁ ମନା କରିବା କ'ଣ ଠିକ୍

ଯଦି ଠିକ୍ 

ସେ କ'ଣ ବାଜିବା ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବ ।

ବଂଶୀ ତ ମୋରି ଦେଇ ବାଜୁଛି

ମୋତେ ମନା କରି ଦେଇଥିଲେ 

ସବୁ ହିଁ ଖତମ।

ଖର ନିଶ୍ବାସ ମାରି କହିଲି 

ସତରେ

ତୁମକୁ ବନା କରିବି ତ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ଆନନ୍ଦ ପାଇବି କେଉଁଠୁ

ଟୋପାଏ ଶାନ୍ତି ମିଳିବ କେମିତି ।

ମୋର କଥାରେ କୁଷ୍ଣ କ'ଣ ବୁଝିଲେ କେଜାଣି

ବଜାଇଲେ ବଂଶୀକୁ

ଯା'ର ପଦ୍ମତୋଳା ଡାକରେ

ଘେରିଗଲେ ଗୋପୀ ଗୋପାଳୁଣୀ

ଲୁଚାଛପା ପ୍ରେମ ଧରା ପଡି଼ଗଲା

ଏ ବଂଶୀର କୁହୁକ ସ୍ବନରେ।