ବନ୍ଧୁ ସୁଖ ଦୁଃଖର

ଜୀବନରେ ହୁଏନି କହି ଆସେ କେତେ ସୁଖ ଦୁଃଖର ସିନ୍ଧୁ,

ହାତ ଧରି ଛାଇ ପରି ଯେ ପାରି କରେ ସେ ହିଁ ପ୍ରକୁତ ବନ୍ଧୁ।

ବନ୍ଧୁ ନୁହେଁ ସେ ସୁଖ ସମୟେ ଦିଏ ପାଖେ ଦେଖା ,

ବିପତ୍ତି ସମୟେ ଲୁଚି ଛପି ଦିଏନି କେବେ ଦେଖା ।

ଦୁରେ ଥିଲେ ପଛେ ଯେ ମନାଷେ ବନ୍ଧୁର ମଙ୍ଗଳ ,

ସେ ଭଳି ବନ୍ଧୁ ହୋଇପାରେ ଧନରେ କାଙ୍ଗାଳ।

ହେଲେ କେବେ ହୁଏନି ସେ ବନ୍ଧୁ ମନରେ କାଙ୍ଗାଳ,

ବନ୍ଧୁ ଲାଗି ପ୍ରସ୍ତୁତ ସେ ସଦା ଆସିଲେ ଯେତେ ଜଞ୍ଜାଳ ।

ନିଜେ ପଛେ ରୁହେ ଘରେ ଓଳିଏ ଭୋକ ଉପାଶେ,

କାହାପାଖେ ପତାଏନି ହାତ ନିଜ ପେଟ ସକାଶେ ।

ଯେତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟେ ଥିଲେବି କରେନି କେବେ ମନ ଉଣା,

ବନ୍ଧୁ ତାପାଖେ ଥିଲେ ଲାଗେ ତାକୁ ହୋଇଛି ସେ ଜଗତ ଜିଣା ।

ସଦା ଚାଲେ ବନ୍ଧୁ କାନ୍ଧ ସାଥେ କାନ୍ଧକୁ ମିଳାଇ,

ଏପରି ବନ୍ଧୁ ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟବଳେ କାହାକୁ ମିଳଇ ।

ପ୍ରକୁତ ବନ୍ଧୁ ହୁଏ ଯଦି ସତ୍ୟ ନ୍ୟାୟର ପୂଜାରୀ,

ହଜାରେ କୁସଙ୍ଗୀ ସାଥି ଲୋଡାପଡେନି ଜୀବନେ କାହାରି ।

ବହିପରି ଦରକାର ସାଥି,ଭଲ ଶିକ୍ଷା ଦେବାକୁ,

କୁଲା ପରି ଦରକାର ବନ୍ଧୁ,ଭଲକୁ ରଖି ଖରାପକୁ ଫିଙ୍ଗିବାକୁ।