ବିଶ୍ବାସ ଭରେ ମୋ ପ୍ରାଣ

ଆକାଶକୁ ଦିନେ ଆଶା ମାଗିଥିଲି

               ଦେଖି ତା ବିଶାଳ ଛାତି

ଆଶା ଭରିବାକୁ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି

                 କହିଥିଲା ହସି ହସି ।

ପାଣି ମାଗିଥିଲି ସମୁଦ୍ରକୁ ଯାଇ

           ମେଣ୍ଟିଯିବ ମୋର ଶୋଷ

ସମୁଦ୍ର କହିଲା ଭିଜେଇ ପାରିବି

          ଆଉ କାହା ପାଶେ ଆସ ।

ମେଘ ବୁଲୁଥିଲା ଅନ୍ତରୀକ୍ଷରେ

             ମାଗିଲି ସଲିଳ ବୁନ୍ଦେ

ମୁଁ ତ ଭସା ମେଘ ନୁହେଁ ବର୍ଷା ମେଘ

           କହିଲା ସେ ଅବସାଦେ ।

ପାହାଡକୁ ଦିନେ ଆଶ୍ରା ମାଗିଥିଲି

                  ଦେଖି ଅପରୂପ ଛବି

ପାହାଡ଼ କହିଲା ହିଂସ୍ର ଜୀବ କେତେ

                 ରକ୍ଷା କି କରି ପାରିବି ।

ପବନକୁ ଦିନେ ନିଃଶ୍ବାସ ମାଗିଲି

                  ଭାବିଲା ଘଡିଏ ବସି

କହିଲା ଆବିଳ ତନୁ ମନ ମୋର

                ନବ ଯଦି ନିଅ ଶୋଷି ।

ବିଶ୍ବାସରେ ମୋର ଭରିଗଲା ବିଷ

                 ଆଉ ପାରିଲିନି ହସି

ଆତ୍ମାକୁ ମୋର ପ୍ରତ୍ୟୟ ମାଗିଲି

            ସ୍ନେହରେ ଦେଲା ଆଉଁଷି l

କହିଲା ରେ ଧନ ମୁଁ ତୋ ସାଥେ ଅଛି

         ଆଉ ଯାଆ ନାହିଁ କାହା ପାଶେ

ସବୁ ଆସିଯିବ ପାଦତଳେ ତୋର

                 ଧରିଥା ଜାବୁଡି ମୋତେ ।

ଏତେ ବଡ କଥା ମୋ ଆତ୍ମା କହିଲା

                   ଭରିଲା ମନରେ ଆଶା

ସେହିଦିନ ଠାରୁ ଛାଡ଼ିଗଲା ମୋର

                ବାହାରେ ଖୋଜିବା ନିଶା ।

ମନ କଥା ମୋର ମନରେ ରହିଲା

                  ଫେରେଇଲି ମୋର ମୁହଁ

ଯେତିକି ମାଗିଲି ସେତିକିଶିଖିଲି

                ଆଉ କେବେ ନୁହଁ ନୁହଁ ।।