ବିବାହ

ଦିନ ପରେ ରାତି, ରାତି ପରେ ଦିନ,

ସୃଷ୍ଟିରେ ଯେମିତି ଗଢ଼ିଛି ବିହି .

ସେମିତି ଗଢ଼ିଛି ଏଠି ବିବାହ ବନ୍ଧନ,

ସଂସାର ରଥ ଟାଣିବା ପାଇଁ ।

ସୁଖ ଅବା ଦୁଃଖ, ଦୁଃଖ ଅବା ସୁଖ,

ଯେମିତି ଆସନ୍ତି ଜୀବନେ ଦୁହେଁ.

ସାମାନ୍ୟ ବିପଦେ ଭାଙ୍ଗିଯିବା ନାହିଁ,

ବିଧିର ବିଧାନ ଏ କଥାଟିକୁ କୁହେ ।

ଏକ ମନ ସହ ଆର ମନଟିଏ,

ମିଳନେ ରଚିଲେ ପ୍ରଣୟ ଗୀତି.

ସୃଜନର ନୂଆ କଢିଟିଏ ଖେଳେ,

ପରିଚୟ ପାଏ ସୃଷ୍ଟିର ପରାଏ ନୀତି ।

ଯୁଗ ପରେ ଯୁଗ ବିତି ଚାଲି ଯାଏ,

ହେଲେ ବଦଳିନି ଏ ସଂସ୍କୃତି.

ତଥାପି କାହିଁକି ଯୌତୁକ ନିଆଁରେ,

ଜଳି ନବବଧୂ ଦେଇଥାଏ ଆହୁତି ।

ସାମାନ୍ୟ କେଇଟା ଟଙ୍କାର ଲୋଭରେ,

ପୁରୁଷଟା ବିକେ ତାର ମହାନ ପୁରୁଷାର୍ଥ.

ମାନ ସଂମ୍ମାନକୁ ସବୁ ବଜାରେ ବିକଇ,

କରି ନିଜ ନିଜର ଚରିତ୍ରକୁ ନୀଚ କଦାର୍ଥ ।

ଜହ୍ନ ପରେ ଆଜି ପାଦ ଦେଲାପରେ,

ବଦଳିନି ମଣିଷେ ପଶୁତ୍ୱର ଯେତେ ଗୁଣ .

ଅତି ଲୋଭ କରି ତଣ୍ଟି ଯେ କଟିବ,

କହୁଛି ଏକଥା ମନ ଦେଇ ଟିକେ ଶୁଣ ।

ବିବାହ ପରାଏ ପବିତ୍ର ବନ୍ଧନ,

ଆସ ସଭିଏଁ ତାକୁ ସମ୍ମାନ ଦେବା .

ସାତ ଜନମକୁ କଥା ଦେଇ ଆମେ,

ଆମ ଲାଗି ପବିତ୍ର ଘରଟିଏ ଗଢିବା ।