ଭୁଲି ହୁଏନି ସେ ରଙ୍ଗ

ସ୍ମୃତି ଯେବେ ଜାଗେ ଭାରି ଭଲ ଲାଗେ

ମନେପଡି ପିଲାବେଳ

ଥିଲା ସେ ବୟସ  କେତେ ଯେ ଅୟସ

ସାଙ୍ଗସାଥି ମେଳେ ଖେଳ ।

ପାଆନ୍ତି କି ଫେରି  ବନ୍ଧୁଗଣେ ଘେରି

ଖେଳିଥାନ୍ତି ଦିବାରାତ୍ର

ଆୟୁ ଗଲେ ବଢି   ଭାବନାରେ ଜଡି

ଝୁରି ହେବା ସାର ମାତ୍ର ।

ଖେଳକୁଦ ଛଳେ    ଝରଣାର ଜଳେ

ପରସ୍ପରେ ନେଉ ଟାଣି

ଖରାବେଳ ତାତି    ଭୁଲିଯାଉ ମାତି

ଫିଙ୍ଗାଫିଙ୍ଗି ହେଉ ପାଣି ।

କେବେ ମାଛ ଧରି    ସୁନାପିଲା ପରି

ବୋଉକୁ ଧରାଇ ଘରେ

ଆସି ପଶୁପଶୁ      ପାଠ ପଢି ବସୁ

ବାପାଙ୍କର ମାଡ ଡରେ ।

ତୋଟାମାଳେ ବୁଲି   ଆମ୍ବ କି ପିଜୁଳି

ଜାମୁ କେନ୍ଦୁ ବରକୋଳି

ସାହସରେ ବଢି    ଗଛେ ଯାଉ ଚଢି

ଶରଧାରେ ଆଣୁ ତୋଳି ।

ବାଛୁରୀଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଖେଳୁ ଖେଳୁ ରଙ୍ଗେ

ସଞ୍ଜ କେବେ ନଇଁ ଆସେ 

ଖେଳକୁଦ ପରେ   ଫେରିଯାଇ ଖରେ

ଗପ ଶୁଣୁ ଜେଜେ ପାଶେ ।

ଭେଦଭାବ ନାହିଁ    ବୁଲି ସାହି ସାହି

କଉତୁକେ କରୁ ସଙ୍ଗ

ସାଥୀ ଜଣେ ଜଣେ   ରହିଥାନ୍ତି ମନେ

ଭୁଲି ହୁଏନି ସେ ରଙ୍ଗ ।