ଭିଟାମାଟି

ଭିଟାମାଟି ମୋର ନୁହଁଇ କେବଳ

    ମାଟି ବାଲିର ସମଷ୍ଟି,

ତା ସ୍ଥାନ ମୋ ହୃଦେ ପୂଣ୍ୟ ଦେବାଳୟ

   ପ୍ରଣମେ ମୁଁ କୋଟି କୋଟି ।। ୧

ତା ପାଣି ପବନ ଦେଇଛି ଜୀବନ

   ବହୁଛି ପ୍ରତି ଶିରାରେ,

ପ୍ରତିବାଦ କେବେ କରି ନାହିଁ ତିଳେ

   ତା ସ୍ନେହ ଛୁଆଁ ଦେବାରେ ।। ୨

ସହି ଅଛି ମୋର ଚରଣ ଆଘାତ

  ଦୈ।ଡିଛି ଯେବେ ତା କୋଳେ,

ବାରଣ କରିନି ତା ସମ୍ପଦ ଯେବେ

   ଲୁଟିଛି ମୁଁ କୁତୂହଳେ ।। ୩

ତା ବିଲ ପ୍ରାନ୍ତର ସବୁଜ କେଦାର

   ଅପୂର୍ବ ଶୋଭା ସମ୍ଭାର,

ତାର ନଦ ନଦୀ ଉପବନ ଆଦି

   ଦେଇଛି ଖୁସି ଅପାର ।। ୪

ହେଉ ଚାଳ ଘର ତଥାପି ତହିଁର

   ‌ମମତାର ନାହିଁ ମୂଲ,

ଚାଳିଆ ଉପରେ ଲାଉ କଖାରୁରେ

   ଦିଶୁଥାଏ ଝଲମଲ ।। ୫

ମୋ ଭିଟାମାଟିର ସମ୍ପର୍କ ସବୁର

   ତୁଳନା କେ ପାରେ କରି,

ଦାଦା ଖୁଡି ଅଜା ଆଈ ଆଦି ମିଠା

   ଡାକେ ପେଟ ଯାଏ ପୂରି ।। ୬

ନିଷ୍କପଟ ତାଙ୍କ ସରଳ ମୁହଁରେ

   ଭେଦ ଭାବ ଜମା ନାହିଁ,

ସମ୍ପଦେ ହେଉ ବା ବିପଦରେ ହେଉ

   ଏକାଠି ଯାଆନ୍ତି ହୋଇ ।। ୭

ପେଟ ପାଟଣାର ତାଡ଼ନାରେ ସିନା

   ତାଠାରୁ ରହିଛି ଦୂରେ,

ହେଲେ ସୁବାସିତ ପାଣି ପବନର

   ପରଶକୁ ନିତି ଝୁରେ ।। ୮

ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ବି ଭିଟାମାଟି ମୋର

    ମୋ ପାଇଁ ଅମୂଲ ମୂଲ,

କୋଟି ଦଣ୍ଡବତ କରେ ଏଠି ତାକୁ

   ଜୀବନଠୁ ପାଏ ଭଲ ।। ୯