ଭିଟାମାଟି

ପୁରୁଣା ଦିନର ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିକୁ

ନିରବ ହୃଦୟେ ଧରି

ଗାଁ ଭିଟାମାଟି ଭାରି ମନେ ପଡେ

ଝରାଇ ସ୍ମୃତିର ବାରି ।

ଜନମ ମାଟିକୁ କିଏ କେବେ ଭୁଲେ

ଅତି ସୁନ୍ଦର ମୋ ଗାଆଁ 

ତା ପାଣି ପବନ ଦେଇଥିଲା ଛୁଇଁ

ସରୋବରେ ମାଛ ଡିଆଁ ।

ଚୋରା ଚଇତାଳି ବହୁଥାଏ ସଦା

କଣ୍ଢେଇର ବାହାଘର

ଫଗୁଣ ପ୍ରେମରେ ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳେ

ଅଭିନୟ ବାଲିଘର ।

ଭିଟାମାଟି ବକ୍ଷେ ହରିହାଟ ଘର

ଭାଗବତ ପାଠ ନିତି

ପରସ୍ପର ସହ ଭାଇଚାରା ପ୍ରୀତି

ଅମର ଅକ୍ଷୟ ସ୍ମୃତି ।

ଭିଟାମାଟି ମମତା ମନ ସିନ୍ଦୁକେ

ସୁରଭିତ ହେଉ ଥିବ

ଜନମ ମାଟିର ଅଲିଅଳ ଦିନ

ପ୍ରାଣ ପୃଷ୍ଠାରେ ରହିବ ।

ଭିଟାମାଟି ଛାଡି ଦାଦନ ଶ୍ରମିକ

ରାଜ୍ୟ ବାହାର ଯାଆନ୍ତି

ହାଡଭଙ୍ଗା ପରିଶ୍ରମ କାମ କରି

ନିମ୍ନ ମଜୁରି ପାଆନ୍ତି ।

ତଥାପି ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଥାଏ ତ ମନରେ

ଉଚ୍ଚ ଆଶା ଅଭିଳାଷ

ଭିଟାମାଟି ଗୁଣ ଜାଣି ନ ପାରନ୍ତି

ଭୁଲନ୍ତି ଗାଆଁ ପରଶ ।

ଜନମ ମାଟିର ବାଡ଼ି ଘର କ୍ଷେତ

ଟାଙ୍ଗରା ହୋଇଛି ଦେଖ

ଘରପୁଅ ଯାଏ ପଡୋଶୀ ରାଇଜ

ଦେଖାଇବ ସହରୀ ଭେକ ।

ବାପା ମାଆ ଦୁଃଖ କାନ୍ଥ ବାଡ଼ ଶୁଣେ

ଜୀବନେ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ

ଭିଟାମାଟି ମହତ୍ତ୍ୱ ଜାଣି ବି ଅଜଣା

ସନ୍ତାନର ଚିନ୍ତା ନାହିଁ ।

ମାଟିର ମଣିଷ ମିଶିବ ମାଟିରେ

ଭିଟାମାଟି ତୁଚ୍ଛ କିଆଁ

ପ୍ରକୃତିକୁ ସାଥି ପ୍ରକୃତି କୋଳେ

ଶସ୍ୟ କ୍ଷେତେ ମନ ମିଆଁ ।

ଶିକ୍ଷିତ ଯୁବ ବା ହେଉ ଅଶିକ୍ଷିତ

ବୁଦ୍ଧି ଜ୍ଞାନ ଆହରଣେ

ହସିବ ଭିଟାମାଟି ଖୁସି ଘରଣୀ

ବାସ୍ତବରେ ଏ ଜୀବନ ।

ଭିଟାମାଟି ଛାଡି ଜ୍ଞାନ ମୂଲ୍ୟହୀନ

କେବଳ ଭୋଗି ହୋଇବ

ଧନର ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ ସାର ହେବ ସିନା

ଅନ୍ତିମେ ଦୁଃଖ ଭୋଗିବ ।

ପିତୃଋଣ ଦେବ ଋଣ ସାଥେ ଯିବ

ଅପର ଲୋକେ ଯନ୍ତ୍ରଣା

କ୍ଷଣିକ ଜୀବନ କାହିଁକି ଏ ଲୋଭ

ରଖ ମାଟିର ସମ୍ମାନ ।