ଭବ୍ୟ ଭୁଆସୁଣି

ଶୀତ ଗୋ,ତୁମେ ତ

ଚନ୍ଦ୍ର ମଉଳିର ବେଶେ,

ଯାଉଅଛ ଚାଲି

ମୁକ୍ତା ମୁକୁଳିତ କେଶେ ।

ଯାଉଅଛ ଚାଲି

ବିରହୀ ମୟୂରୀ ପରି ।

ସତେକି କାନ୍ଦୁଛି

ବିରହରେ ଅଭିସାରୀ ।

ଆସିଥିଲ ଯେବେ

ଶ୍ରାବଣୀ ସରମି ଥିଲା ।

ସରମି ସରମି

ନରମରେ ନଇଁ ଥିଲା ।

ଶାରଦୀୟ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା

ଶୀତାକ୍ତ ସଂଭ୍ରମେ ଛୁଇଁ ।

ସ୍ୱାଗତି ଥିଲା ଗୋ

ତୁମକୁ ନୈବେଦ୍ୟ ଦେଇ ।

ବସୁଧା ଓଢଣୀ

କାକର କଣିକା ତଳେ ।

ଭିଜା ଭିଜା ରଙ୍ଗେ

ଶିହରଣ ତୋଳୁଥିଲେ ।

କେଉଁ ଅଭିମାନେ

ଯାଉଛ ଗୋ ଚାଲି ଦୂରେ !

ଅବହେଳିତ ତ

ନ ଥିଲ ମରତ ପୁରେ ! !

ଭାବୁଛି,ବସନ୍ତ

ମହକେ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ।

ଚାଲି ଯାଉଅଛ

କ୍ଷଣିକ ବିରତି ନେଇ ।

ଯାଅ ଗୋ ଶୀତ ଶ୍ରୀ

ଫଗୁଣ ଅପେକ୍ଷା ରତ ।

ରୁଣୁ ଝୁଣୁ ସୁରେ

ଧାଉଁଛି ଅନବରତ ।

ଆସୁଛି,ଆସିବ

ଫଗୁଣୀମା ରଙ୍ଗ ନେଇ ।

ବସୁଧା ମାଆ ମୋ'

ଆତୁରେ ଅଛି ଅନେଇ ।

ସବୁ ଋତୁ ପାଇଁ

ବସୁଧା ଅଗଣା ଖୋଲା ।

ହସି ଖେଳି ଯାଅ

ତୁମେ ତ ଋତୁର ଲୀଳା ।

ଲେଉଟି ଆସିବ

ଆଗାମୀ ବରଷେ ପୁଣି ।

ଅନେଇ ଥିବୁ ଗୋ

ଶୀତ, ଭବ୍ୟ ଭୁଆସୁଣୀ ।