ଭାରତ ମୋ' ମାଅା

ସକାଳ ହୁଏ ଯେଉଁ ଦେଶରେ

ଶୁଭ ଶଙ୍ଖର ନାଦେ ।

କୋଟି ପ୍ରଣତି ଢାଳୁଛି ଆଜି

ସେହି ମାଆ ର ପାଦେ ।

ବଢିଛି ଯା'ର ସୁନ୍ଦର କୋଳେ

ରଖିବି ତା'ର ନାଆଁ ।

ପୂଣ୍ୟ ଭୂମି ସେ ଏହି ଧରାରେ

ଭାରତ, ମୋର ମାଆ ।

ଭାରତୀ ଙ୍କର ପୁଣ୍ୟ ମନ୍ଦିର

ବେଦ ପ୍ରସୂତ ପୀଠ ।

ଜାତି ଧରମ ବର୍ଣ୍ଣ ବୈଷମ୍ୟ

ନାହିଁ,ଏକାଗ୍ର ଚିତ୍ତ ।।

ପଣତ ତା'ର ମମତା ଘର

ବକ୍ଷେ ରୁକ୍ଷତା ନାହିଁ ।

ସୁନ୍ଦର,ଚିର ସୁନ୍ଦର ତା'ର

ସାଗର,ବେଳା ଭୂଇଁ ।।

ଶୀତଳ ଶାନ୍ତ ନଦୀ ଝରଣା

ଯା' ବକ୍ଷ ଚୁମି ବହେ ।

ସୁନ୍ଦର ସୁଶ୍ରୀ ସବୁଜ କ୍ଷେତ

ଦେଖିଲେ ମନ ମୋହେ ।

ମନୋରମ ତା' ଗିରି କନ୍ଦର

ନାହିଁ ନ ଥିବା କାନ୍ତି ।

କୋଳରେ ତା'ର ଜନମ ନେଇ

ଲଭିଛି ସ୍ୱର୍ଗ ଶାନ୍ତି ।।

ଶାନ୍ତି,ମୈତ୍ରୀର ବାରତା ନେଇ

ତାଆରି ଧୂଳି ମାଟି।

ବିଶ୍ୱ ଭିତରେ ପ୍ରୀତି ବିତରେ

ଫୁଲାଇ ନିଜ ଛାତି ।।

ସୁରୁଜ ତା'ର କି ମନୋହର

ସୁନା ସପନ ଦିଏ ।

ସେଇ ସପନେ ତ୍ରିରଙ୍ଗା ତା'ର

ପୁଣ୍ୟର ଗୀତି ଗାଏ ।।