ଭାବ୍ ଦିଆ ନିଆ

ଦୁଇ ଦିନିଆଁ ମୁନୁଷ ଜୀବନ 

ଘାଏକେ ଯିବା ସରି,

ଭାବ୍ ଦିଆ ନିଆ ରହିଥିବୁ

ତୋର୍ ଉଡୁଥିବା ସିରି ।

ଭାବ୍ ଦିଆ ନିଆ ଠାନୁ ବଡ୍ ନୁହେ କିଛି

ସୋର୍ ରଖିଥା ମୁନୁଷ୍ ଜାତି,

ଥରେ ଭାଗିଗଲେ କାଚର୍ ଦରପନ୍

ନାଇ ହୁଇ ଜୁଡି ସାଥି ।

ଭାଇ କେ ଆଜି ଭାଇ ମାରୁଛେ

ଜମି ବାଡି ଲାଗି,

ନାଇନ ଆଗର୍ ମଧୁର ସର୍ପକ

ସବୁ ଗଲାନ ଲୁକି ।

ମୁନୁଷ୍ ଆଜି ପଶୁ ବନିଗଲାନ

ପଏସା ପତର୍ ଲାଗି,

ଭାବ୍ ଦିଆନିଆ ସୁତା କାଟି ଦେଉଛେ

ପଏସାର୍ ପଛେ ଭାଗି ।

ମାଆ,ବୁଆ କେ ଲାତ୍ ମାରୁଛେ

ଚାକିରି ଗୁଟେ ପାଇଁ,

ଧିକ୍ ଜାଉଁ ତୋର୍ ମୁନୁଷ୍ ଜୀବନ୍

ଭାବ୍ କେ ଦେଲୁ ହଜେଇ ।

କଲି ଯୁଗର୍ ମୁବାଇଲ୍ ଫୁନ୍ 

ସବୁ କରିଛେ କାଲ୍,

ଦୁରେ ରହିକରି ବୁଝୁ ଥିସି

ସବୁ ହାଲ୍ ଚାଲ୍ ।

ସମିଆ ନାଇନ କାହାରେର ଠାନେ

ପଦେ କଥା ହେବାର୍ ଲାଗି ,

ଜାହାର୍ ଭାବେ ସେ ରହୁଛେ 

ପଏସାର୍ ପଛେ ଭାଗି ।

ଭୁଲି ଗଲେନ୍ ମାଆ, ବୁଆ, ଭାଇ, ଦଦା  

ମାମୁଁ, ମାଇଁ, କକା, କାକି ,

କେନ୍ତା ବତେରେ ସମିଆ ହେଲା  

ଭାବ୍ ଦିଆ ନିଆ ଗଲାନ ଲୁକି ।

ମୁନୁଷ୍ ଜନମ୍ ବଡା କଷ୍ଟେ ମିଲସି

କେନ୍ତା ନାଇଁ ବୁଝବାର୍ କେହି, 

କେନ୍ ଜନ୍ମେ କାଣା ପୁଇନ୍ କରିଥିଲେ

ମାହାପୁରୁ ମୁନୁଷ୍ ଜନମ୍ ଦିଏ ।

ଭୁଲି ଜା ତୁଇଁ ମାୟା ଜାଲ୍ କେ

ପଏସା ପତର୍ ସବୁ ଛାଡି,   

ଫିରିଆ ତୋର୍ ପରିବାର୍ ପାଖ୍ କେ

ହାତ୍ କେ ତୋର୍ ଜୁଡ଼ି l 

 

ଭାବ୍ ଦିଆ ନିଆ ଖଣ୍ ଖିରିଷା

ମହୁ ଠାନୁଁ ବଡା ମିଠା ,

ମୁନୁଷ୍ ଜନମ୍ ପାଉଛୁ ବେଲେ  

ଲଗେଇ ଦେ ତାର୍ ଅଠା ।