ବେଙ୍ଗ କହେ ବେଙ୍ଗୁଲୀ ଲୋ

ବେଙ୍ଗ କହେ ବେଙ୍ଗୁଲୀଲୋ,

   ପୃଥିବୀ କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକେ ଆନ

ଋତୁ ବଦଳୁଛି ମାସ ବଦଳୁଛି,

    ବଦଳୁଛି ରାତିଦିନ ।

ବଦଳି ଯାଉଛି ଦୁନିଆର ରୀତି,

   ବଦଳେ ମଣିଷ ମନ

କୁସଂସ୍କାର ଆଉ କୁଚିନ୍ତାକୁ ନେଇ,

   କଟୁଛି ଆଜି ଜୀବନ ।

ପତଙ୍ଗ ପରାୟେ ଅନଳକୁ ଦେଖି,

   ବିନାଶକୁ କରେ ଗତି

ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନ ମାନ ସନମାନ,

   କାହାରିକୁ ନାହିଁ ଭୀତି ।

ଧର୍ମ ଡଙ୍ଗା ଏଠି ଦରିଆ ମଝିରେ,

  ଭାସୁ ଭାସୁ ବୁଡ଼ିଯାଏ

ଅଧର୍ମ ରାଜୁତି ସାରା ସଂସାରରେ,

  ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରୁଥାଏ ।

ରାମରାଜ୍ୟ ଶବ୍ଦ ସପନ ହୋଇଲା,

   ରାବଣ ରାଜୁତି କରେ

ସୁଖ ନାମ ଏଠି ସୁନାମିରିଗ ଲୋ,

    ଦୁଃଖୀ ବନବାସ କରେ ।

ଅଧର୍ମ ମେଲିଛି ଫାଶଲୋ ବେଙ୍ଗୁଲୀ,

   ପାଦେ ପାଦେ ଶଙ୍କା ଆସେ

ଆଶା ଦେବଦାରୁ ନିରାଶା ମରୁରେ,

   ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ ଦୁବ ଘାସେ ।

ଆଖିକୁ ଦିଶଇ କାଞ୍ଚନ ସମାନ,

   ଛୁଇଁ ଦେଲେ କାଚ ହୁଏ

ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର ଏ ସ୍ନେହ ଅନୁରାଗ,

   ସ୍ଵାର୍ଥେ ବନ୍ଧା ହୋଇଥାଏ ।

ଭାଗ୍ୟ ଧରିଅଛି ହାତେ ମିଛ ଡୋରୀ,

  କହିବା କାହାକୁ ଆଉ

ନିସ୍ଵାର୍ଥ ସାଧନା ଆଜି ବିଡମ୍ବନା,

   ବିବେକ ସାଧୁଛି ଦାଉ ।

ଘୋର କଳିକାଳ ଡାକେ ମହାକାଳ,

   ଭୁଲୁଛି ଭଲ ମନ୍ଦକୁ

ଚଳନ୍ତି ଦେବତା ଅଲୋଡ଼ା ହୁଅନ୍ତି,

   ଗଲେ ସେ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମକୁ ।

ଜ୍ଞାନ ମାନ ସବୁ ଚୁଲିରେ ପଶିଲା,

  ମା"କୁ ଭୁଲୁଛି ପୁଅ

ପେଟେ ଓଦାକନା ଯେଉଁପିତା ଦେଲା,

   ଚାହୁଁନି ତାହାର ମୁହଁ ।

ସମ୍ପର୍କର ସେତୁ ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ ପରା,

   ଧର୍ଷିତା ନାଁଆବାଳିକା

ଧର୍ମର ନିକିତି ଓଜନ କମୁଛି,

   ଅଧର୍ମ ହୁଏ ଅଧିକା ।

କଳାକନା ବାନ୍ଧି ଆଖିରେ ଅନୀତି,

   ବୁଲୁଅଛି ସମାଜରେ

ଧନ ମାନ ଯଶ ଅଢେଇ ଦିନିଆ,

   ଭୁଲିଯାଏ ଅକ୍ଳେଶରେ ।

କର୍ମ ଫଳ ପରା ଭୋଗିବାକୁ ହୁଏ,

  କୃଷ୍ଣ ଦେଇଥିଲେ କହି

କୁକର୍ମ ର ଭାର ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଯାଏ,

    ଓଲଟି ଯିବ କି ମହୀ ।

ଚକାଆଖି ସବୁ ଦେଖୁଛି ବେଙ୍ଗୁଲୀ,

    ହସୁଅଛି ଅଧା ଅଧା

ତା ମାୟା କାହାକୁ ବୁଝା ନପଡିବ,

   ସେଇ ପରା ଅସୁବିଧା ।

ଅଧର୍ମ କଳସ ପୁରି ପୁରି ଆସେ,

   ଅବତାର ନେବେ କଲ୍ଲୀ

ବାର ହାତ ଖଣ୍ଡା ବୁଲିବ ଧରାରେ,

   କାଳୀକା ଛାଡ଼ିବେ ରଡିକି ।

ଧର୍ମ ଛଡା ପଥ ନାହିଁ ଏ ଜୀବନେ,

    ଅର୍ଜନ କରିଲେ ତାକୁ

ସୁଗମ ହୋଇବ ଦୁର୍ଲଭ ଜୀବନ,

    ମନକୁ କରିଲେ କାବୁ ।

ନୀତି ଅନୀତିର ଗୁଢ ରହସ୍ୟକୁ,

  ବୁଝି ନ ପାରିଲେ ଧନ

ଏତିକି ଜାଣିଥା ଭେଦଭାବ ଭୁଲି,

  ସଭିଙ୍କୁ ଦେଖ ସମାନ ।

ଅଫିଟା ଫାଶତ ଫିଟିଯିବ ଦିନେ,

   ବନବାସ ହେବ ଶେଷ

ସମଭାବlପନ୍ନ ମଣିଷ ହୋଇବ,

   ଘୁଞ୍ଚିଯିବ ସବୁ କ୍ଳେଶ ।

ମନ୍ଦପରେ ଭଲ ଆସିବ ନିଶ୍ଚିତ,

   ରାତି ପରେ ଦିନ ହୁଏ

ଯୁଗ ପରେ ଯୁଗ ଚାଲିଛି ବେଙ୍ଗୁଲୀ,

    ଅଧର୍ମ ବିନାଶ ହୁଏ ।