ବାରମ୍ବାର ପ୍ରେମ

ତୁ ଆଉ ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଧାଡିରେ 

ବସୁଥିଲେ ସବୁ ଦିନ 

ପଢିବାରେ ଜମା ମନ ତ ନ ଥିଲା 

ହୋଇଗଲା ଯେବେ ପ୍ରେମ ,

ତୋ ମନ ସାଥିରେ ମୋ ମନ ଘୁରିଲା 

ଅହରହ ରାତି ଦିନ 

ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା ଶୂନଶାନ ନୀରଜନ 

ତୋ ବିନା ସତେକି ଜୀବନ ଜୀଇଁବା 

ମରଣ ସହ ସମାନ ।

ତୁ ଯେତେ ଯେତେ ନିଜର ଲାଗିଲୁ

ପାଠ ଯାଉଥିଲା ଦୂରେ 

ସବୁ କିଛି ମୋତେ ତୁଚ୍ଛ ଲାଗୁଥିଲା

ବଞ୍ଚୁଥିଲି ମୁଁ ଯେ ଡରେ ,

ବିଛେଦ ଡରରେ ତୁ କାନ୍ଦୁ କଇଁକଇଁ 

ନରମ ଓଠରେ ଲୁହର ଗୋଲାପ 

ମିଛ ମରୀଚିକା ପାଇଁ ।

କେତେ ଦିନ ପରେ

ତୁ ପରା ମୋତେ ଲାଗିଲୁନି ଆଉ 

ସାବି ମହାନ୍ତିର ଗୋରା ଚେହେରାଟା 

ଆଖିରେ ଖେଳିଲା ଢେଉ ,

ତୋ ମୋ ଭିତର ଖାଁ ଖାଁ ମେଲା

ପ୍ରେମ ଖାଲି ହାଉଯାଉ ।

ସରିଗଲା ପାଠ ପଢା 

ଯେତେ ସବୁ ପ୍ରେମ ଭଡା ଲାଗିଗଲେ 

ଯାହା ପାଇଁ ଯିଏ ଲୋଡ଼ା 

ସାବି ରମା ଗଲେ ଛାଡି ,

ମନର ଗଣ୍ଠିଟା ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଅଛି 

କିଏ ନେବ ତାକୁ କାଢ଼ି ।