ବାପା

ଯେଉଁ ବାପା ଥିଲେ ଫଳନ୍ତି ଗଛ

      ଆଜି ହୋଇଗଲେ ଥୁଣ୍ଟା

ଯିଏ ଥିଲେ ଦିନେ ଜୀବନ ସାହାରା

    ଆଜି ହେଲେ ରାସ୍ତାର କଣ୍ଟା ।

ପରିବାର ବୋଝ ବୋହି ବୋହି ଯିଏ

       ଆମକୁ କଲେ ମଣିଷ

ସେ ବୋଝର ମୂଲ୍ୟ କିଏ ବା ବୁଝିବ

        ଆମେ ପରା ଅମଣିଷ ।

ଅଭାବ ପୂରଣ କରିଥିଲା ଯିଏ

       ଦିନ ରାତି ଏକା କରି

ଆଜିର ମଣିଷ ବୁଝିପାରେ ନାହିଁ

      ହୋଇ ଯାଏ ତା ବଇରି ।

ଆଜିର ସନ୍ତାନ ସବୁ ଭୁଲିଯାଇ

      ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପଛେ ଧାଏଁ

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ଜନମ ଦାତାକୁ

       ଶତ୍ରୁ ବୋଲି ଭାବୁଥାଏ ।

ସନ୍ତାନ କହୁଛି ଜନମ ଦାତା କୁ

       ମୋର ପ୍ରତି ଦୟା କର

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ ତୁମେ ଚାଲିଯାଅ ବାପା

        ଭୁଲିଯାଇ ଆମ ଘର ।

ସନ୍ତାନ ସୁଖରେ ଯିଏ ସୁଖୀ ହୁଏ

     ହୁଏ ନାହିଁ କେବେ ଖପା

ସନ୍ତାନ ଖୁସିରେ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ଯାଏ

     କାରଣ ସେ ପରା ବାପା ।