ବାପା

ମାଆ ପାଇଁ ସାହିତ୍ୟରେ 

ଥାଏ କେତେ ସ୍ଥାନ,

କ୍ଵଚିତ ହୁଅଇ ଲେଖା 

ବାପ ଅବଦାନ ।

ସଂସାରର ବୋଝ ବୋହି

ମେରୁଦଣ୍ଡ ବଙ୍କା,

ମୁଣ୍ଡ ଝାଳ ତୁଣ୍ଡେ ମାରି

ଅରଜଇ ଟଙ୍କା ।

ଉପରକୁ ହସ ହସ

ଭିତରେ ସେ କାନ୍ଦେ,

ହାଡୁଆ ହାତରେ କଷି

ସମ୍ପର୍କକୁ ବାନ୍ଧେ ।

ଦଶ ମାସ ଦଶ ଦିନ

ଦେଖେ ସେ ସପନ,

କୋଳେ ନେଇ କାଖ କରି

ଖୁସି ହୁଏ ମନ ।

ଆଣ୍ଠୁ ମାଡ଼ି ଘୋଡ଼ା ହୁଏ

ପିଠିରେ ତା ପିଲା,

ଦରଜ ଲାଗଇ ମିଠା

ହସେ ମନ ଖୋଲା ।

ପାଦରେ ତା ଠିଆ କରି

ଚାଲିବା ଶିଖାଏ,

କାନ୍ଧେ ବୋହି ନେଇ ପୁଣି

ଯାତରା ଦେଖାଏ ।

ପିଲା ସଫଳତା ଦେଖି

ଛାତି କୁଣ୍ଢେମୋଟ,

ବିଫଳ ହୋଇଲେ ଛୁଆ

ମନ ଛଟପଟ ।

ପିଲା ବଡ଼ ହେଲେ କେବେ

ବୁଝେନି ବାପକୁ,

ଛୋଟ କଥା ନେଇ କାଟେ

ସମ୍ପର୍କ ଡୋରୀକୁ ।

ବୁଝିଥାନ୍ତା ଯଦି ପୁଅ

ବାପର ମରମ,

ଲୋଡା ପଡନ୍ତାନି କେବେ

ଅନାଥ ଆଶ୍ରମ ।