ଅତୀତର ଛାଇ

ଜଳୁଥିବା ଜୁଇ ଆଉ ଲିଭେନି

କି ହଜିଲା ଅତୀତ ଆଉ ଫେରେନି

ଝରୁଥିବା ଲୁହ ପାଖରେ

ଫେରିବାର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ନ ଥାଏ

ଥାଏ ହରେଇବାର ଦୁଃଖ ।

ଅଦିନିଆ ବନ୍ଧୁ ସାଜି ଚୁପି ଚୁପି ଆସେ

ଭରିଦିଏ ଅଗଣିତ ଦୁଃଖ ଜୀବନରେ

ସେଇ ତ ଆମ ଅତୀତର କୃତ କର୍ମ

ଛାଇ ପରି ରହିଥାଏ ଜୀବନରେ

ଡରାଏ ଦିନ ରାତିଜୀବନକୁ କରେ ନର୍କ ଗାମୀ ।

ବଞ୍ଚିବାର ରାହା ମିଳେନା ଯେତେ ଖୋଜିଲେ ବି

ଯୋଉଠି ବି ଦେଖିଲେ ଦିଶେ ନିଜ ବର୍ବାଦି

ଫୁଲ ହାର ବି ପାଲଟେ ଫାଶୀ ଦଉଡ଼ି ।

କଣ୍ଟାର ପଥ ତଥାପି

ଚାଲିବାକୁ ହୁଏ ଅନେକ ବାଟ

ବାଟ ସରେନା କି ସ୍ୱପ୍ନ ବି ସରେନା

ଅସରନ୍ତି ଏ ଚଲା ପଥ

ଖୋଜେ ନୀତି ନୂଆ ଲକ୍ଷ୍ୟ ।

କୃତ କର୍ମର ନ ଥାଏ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ

ସଦାବେଳେ ମନ ହୁଏ ଭୟଭୀତ 

ଅତୀତର ଛାଇ ମନେ ହୁଏ ଘାରି

ମନକୁ ଦିଏ ପୁରା ଘାଣ୍ଟି

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଏ ଭବ ସଂସାରୁ 

ମିଳି ଯାଆନ୍ତା କି ମୁକ୍ତି ।