ଅତୀତ

ସ୍ମୃତି ଛଡ଼ାଅନା ବସି କାତି

ବର୍ଷା ଭିଜା ସେଇ କାଗଜ ଡଙ୍ଗାରେ

ଭରିଥିଲି ଯେଉଁ ପ୍ରୀତି ।

ମେଘ ସବାରୀରେ ଯେତେବେଳେ ଚଢୁ

ଝରି ଝରି ପଡୁ ଖସି

କେତେ ଵହିଯାଏ କେତେ ଭେଦିଯାଏ

ରଖି କେ ପାରେ ସାଇତି

ସ୍ମୃତି ଛଡ଼ାଅନା ବସି କାତି ।

ଶୀତୁଆ ସକାଳ କଅଁଳ ଖରା ତୁ

ଅତୀତକୁ ଦେଉ ତାତି

ହଜିଲା ଗରଳ ପିଇବା ପାଇଁ କି

ଶ୍ରାବଣକୁ କରୁ ରତି

ସ୍ମୃତି ଛଡ଼ାଅନା ବସି କାତି ।

କୀର୍ତ୍ତି ପରିସ୍ଥିତି ବୟସ ଭେଦରେ

ଅମାନିଆ ତୋର ଛାତି

ବିଜନବେଳାର ମାନସପଟ୍ଟରେ

ଉଙ୍କିମାରି ଲଭୁ ତୃପ୍ତି

ସ୍ମୃତି ଛଡ଼ାଅନା ବସି କାତି ।

ଗହଳ ଦୁଃଖରେ ଦୁଃସ୍ଥ ଜୀବନକୁ

ବଞ୍ଚାଇ ରଖିଛୁ ସ୍ଥିତି

ବିକଳ ପ୍ରାଣର ମୃତ୍ୟୁସଞ୍ଜିଵନୀ

ଅଦିନିଆ ଜହ୍ନ ରାତି

ସ୍ମୃତି ଛଡ଼ାଅନା ବସି କାତି ।

କବଳିତ ଚିତ୍ତ ତୋର ହୃଦଗତ

ବିନୁ କାହିଁ କା'ର ପରିଚିତି

ବୃତ୍ତି କୃତି ମୁକ୍ତି ଶାନ୍ତିର ଛନ୍ଦରେ

ସଞ୍ଜ କାଳିମାରୁ ଦିବ୍ୟତେଜ ଅନୁଭୂତି

ସ୍ମୃତି ଛଡ଼ାଅନା ବସି କାତି ।