ଅତୀତ କି ଫେରେ

ଅତୀତ କ'ଣ 

କେବେ ଫେରେ

ନା ତା'କୁ କିଏ 

ଧରିପାରେ ।

ଯାହାକୁ ପାଇବାର 

ତିଳେମାତ୍ର ସମ୍ଭାବନା ନଥାଏ ।

କାହିଁକି କେଜାଣି 

ଏ ମନ ତାକୁ 

ଵେଶୀ ଵେଶୀ ଝୁରେ

ତା ' ପାଇଁ ନିତି ନିତି ମରେ ।

ଅତୀତ କେବଳ ଲୁହ 

ଦେଇପାରେ 

କଦଵା କେତେବେଳେ 

ଚେନାଏ କୁଣ୍ଠିତ ହସ ।

ସେ କେବଳ ନିର୍ଜୀବ

ସ୍ମୃତିଟେ ପାଲଟି ପଡିରହେ 

ହୃଦୟର ଭଙ୍ଗା ସିନ୍ଦୁକରେ ।

ବିଳାପୁଥାଏ ଅବା 

କେଉଁ ଏକ କରୁଣ 

ରାଗିଣୀର ସ୍ଵର ତୋଳୁଥାଏ 

ନୀରବେ ନିଃଶବ୍ଦେ ।

ହଁ ହଁ ବୋଧେ 

ଏମିତି ବି ହେଇପାରେ

ଅତୀତଟା ରହିଯାଏ

ଅଣଲେଉଟା ଏକ 

ନଷ୍ଟ ଇତିହାସ ପୃଷ୍ଠାରେ

   ଅଵା 

ପାଣ୍ଡୁଲିପିର ଦଗ୍ଧ 

ଉପତ୍ୟକାରେ ।

ପୁନର୍ମିଳନର ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ 

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମ ପଡିରହେ 

ଏ ମନ ସିନା 

ଦିନେ ଅଟକିଯାଏ 

ଧକ୍ ଧକ୍ କରୁଥିବା 

ସ୍ପନ୍ଦନ ଅଵା 

ସମାଧି ପାଲଟିଯାଏ 

ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ 

ହେଲେ ଅସମ୍ଭବ  ।

ସେ ଅଫେରା ଅତୀତକୁ 

ଆଉଥରେ କରିବା 

ପ୍ରୀତିଭରା ଆବାହନ

ଶୁଣିଛ କି କେହି କେବେ 

ଶ୍ୟାମଘନ ପୁନର୍ବାର 

ଫେରିବାର ବୃନ୍ଦାବନ

 ନା ଶୁଣିଛ କେଵେ

ତାଙ୍କ ମୋହନ ବଂଶୀର ସ୍ଵନ ।

ଝୁରିଛି ଯମୁନା 

ଝୁରିଛି କଦମ୍ବ 

ଝୁରିଛି ଵି ପ୍ରେମମୟୀ ରାଧା 

ମଥା ପିଟିଛି 

ଅଶ୍ରୁ ନିଗାଡିଛି ।

ଵିରହ ଅଗ୍ନିରେ 

ପୋଡିଯାଇଛି 

ତା' ମନ ମଧୁବନ 

ଝାଉଁଳି ନିସ୍ତେଜ ହୋଇଛି

ତା' ହୃଦୟର କୁଞ୍ଜଵନ

ଅହରହ ଖୋଜିଛି 

ତା' ଅଭୁଲା ଅତୀତ

ସେ ସ୍ଵପ୍ନଭରା ମୂହୁର୍ତ୍ତ ।

ହେଲେ ଆଉ ଫେରିନାହାନ୍ତି ତା' 

ନୀଳପ୍ରେମିକ 

ସେ ଯୁଗ ଅବତାର 

ଦ୍ଵରିକାନାଥ ।