ଅସ୍ତିତ୍ବର ଅର୍ଥ

ପକ୍ଷୀଙ୍କ କଳରବ ନାହିଁ ଏଇଠି

ନଦୀର ଶବ୍ଦତରଙ୍ଗ ବି ନାହିଁ

ଖେଳି ଖେଳାଇବା ସ୍ରୋତ ତ ତାହାର

ନିଜ ଭାଗ୍ୟ ଉପରେ କାନ୍ଦି ଝରିଯାଏ 

ଯେମିତି ତୁଷାରର ରେଣୁ ସାଜି ।

ଖୁବ ଉଚ୍ଚା ଏ ପାହାଡ଼

ଏଇଠି ଘାସ ଉଠେନି କି ଗଛ ହୁଏନି

ବୀଜ ଅଙ୍କୁରିବା ତ ଦୁରୂହ କଥା ,

କିଛି ଜମେନି ଏଇଠି

ଜମେ ତ କେବଳ ବରଫର ଚାଦର

ଶବ ଆଚ୍ଛାଦନ ଭଳି ଧୋବ ଧାଉଳିଆ

ଆଉ ମୃତ୍ୟୁଠାରୁ ବଳି ଶୀତଳ କାଲୁଆ....

ଏତେ ଶୀତଳ , ଯାହାର ପରଶ ପାଇ

ପାଣି ଏଇଠି ପଥର ହୋଇଯାଏ

ଏତେ ଉଚ୍ଚା , ଯାହାର ଦର୍ଶନ ମାତ୍ରକେ

ହୀନଭାବ ଫୁଟି ଆସେ ନିଜ ମନରେ

କି ଲାଭ ...ଥାଉ ଥାଉ ...

ଦୂରରୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ତାକୁ ,

ଆରୋହୀର ଆକର୍ଷଣ ହୋଇପାରେ

ବାନାଟିଏ ସେଇଠି ପୋତିବା ସକାଶେ ।

ସମସ୍ତଙ୍କଠୁ ଅଲଗା , ପରିବେଶରୁ ପୃଥକ୍

ଆପଣାଠୁ ଦୂରେଇ ରହି

ଶୂନ୍ୟରେ ଏକା ଏକା ଠିଆ ହେବା

ମହାନତା ତ ନୁହେଁ , ଥିବ ବୋଧେ ବିବଶତା

ଆକାଶ ପାତାଳ ଦୂର

ଗହୀରଠୁ ତା'ର ଚୂଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ , 

ଏହା ହିଁ ସତ , ମୂଳଭିତ୍ତି ପାସୋରି

ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ ଅଗମ ଉଚ୍ଚତା କେବଳ ।

ବସା ତ ବାନ୍ଧେନି କେବେ ବାଇଚଢେଇ

କି ଥକା ମାରେନି ବାଟୋଇ କେହି 

ଉଚ୍ଚା ଯେତେ ଏକାକୀ ବି ସେତେ

ନିଜ ଭାର ନିଜ ମଥାରେ ଟେକି

ଭିତରେ କାନ୍ଦେ ବାହାରେ ହସେ

ମନକୁ ମନ ଦଣ୍ଡେ ନିମିଷେ ।

କି ଲାଭ , ଏମିତି ଉଚ୍ଚା ହୋଇ

କେହି ଯଦି କୁଣ୍ଢେଇ ନପାରେ ଛାତିକୁ ଲଗାଇ ?

ଭଲ ହୋଇଥାନ୍ତା

ଖୁଣ୍ଟ ଭଳିଆ ନିଶ୍ଚଳ ଛିଡ଼ା ନରହି 

କାହାକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ...

ଅଥବା କାହାର ସାଥିରେ ରହି

ଚଲାବୁଲା କରୁକରୁ ହଜି ଯାଆନ୍ତି 

ନିଜଲୋକଙ୍କ ଭିଡରେ ନିଜକୁ ଭୁଲିଯାଇ

ପାଇ ଯାଆନ୍ତି ଅସ୍ତିତ୍ବର ଅର୍ଥ , 

ଏହି ମୋ' ମୂଳଭିତ୍ତିର ।