"ଅସ୍ତିତ୍ବ "

        ତୋର ମନେଅଛି ?

        ସେଇ ପିତଳ ପଟିଦିଆ ପୁରୁଣା ବେତପେଡି !

        ସେ ପେଡିରେ ସାଇତା

        କିଛି ଅଧାଫୁଟା ଗୋଲାପ କଢି !

        ଫର୍ଦ୍ଦ ଫର୍ଦ୍ଦ ଅଧାଲେଖା ଗପ ସାଥେ

        ନାଲି ମଖମଲି କନାରେ ବନ୍ଧା କେତୋଟି କଉଡ଼ି । 

ଆଜି କାହିଁକି କେଜାଣି

ମନରୁ ସେଇ ଛବିଟି

ଅବିକଳ ଉତୁରି ଆସିଲା ,

        ଅଧାଖୋଲା ପେଡିର ଅନ୍ଧାରୁଆ ଗର୍ଭରୁ

       ଅନ୍ତରର ସବୁ ସାଇତା ଆବେଗ ଉଙ୍କି ମାରିଲା

ଆଉ ସେହି ଚିତ୍ରଟି !

ମୋ ଗପବହିର ପ୍ରଚ୍ଛଦପଟ ସାଜିଲା

       ମନଲାଖି ଜୀବନଟେ ବଞ୍ଚି ପାରିଲିନି ବୋଲି

           ଭାବୁଛୁ କି ? ତତେ ମୁଁ ଭୁଲି ଯାଇଛି !

       ତୋ ଷଠୀଘର କାନ୍ଥରୁ ଲୁଚେଇ ଆଣିଥିବା

          କଉଡ଼ିକୁ ମୁଁ ହଜେଇ ଦେଇଛି ।

 ଆରେ ନା ନାଁ ମ , ଜମା ନୁହେଁ !!

 ତୁ ଏକା ମନେ ରଖିବୁ ଆଉ ମୁଁ ନୁହେଁ !!

       ତୋ ହାତଲେଖା ଚିଠି କେତୋଟି

           ମୋର ସବୁ ବିଷାଦକୁ ଭୁଲେଇ ଦିଏ ,

       ସବୁ ଅଭିମାନ, ସବୁ ଅବଶୋଷ

           ଆପଣାଛାଏଁ ଉଭେଇ ଯାଏ ।

 ଆଚ୍ଛା ,କହିଲୁ ଦେଖି !

          ଏମିତି କେଉଁ ସୁଖ ଅଛି ଯେ ?

          ଯେଉଁଠି ଅଜଣା ଦୁଃଖର ଆରମ୍ଭ ନଥାଏ !

 ଆଉ ସବୁଠୁ ସତ-- କ'ଣ ଜାଣିଛୁ !

          ସବୁ ହସ ପଛରେ ଲୁହଟୋପେ ଲୁଚିରହିଥାଏ !

          ଏଇତ , ଏବେ ଏବେ !

 ତୋ ଅଧାଲେଖା ଗପଟିରେ

 ମୋ ବଳକା ଜୀବନ ମିଶାଇ

          କାଗଜ, କାଳିରେ ଶେଷଛୁଆଁ ଦେଇଛି ,

  ପଢା ଓ ଅପଢା ଦୁଇଟି ପୃଷ୍ଠାରୁ

  ଦୂରତା ଲିଭେଇ ଶୁଖିଲା କଢିଟି

          ସେଇମିତି ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ରହିଛି ।

      ସେଇ ପେଡି, ସେଇ କଉଡ଼ି , ଆଉ ଗୋଲାପ କଢି

            ଆମ ସମ୍ପର୍କର ଅସ୍ତିତ୍ଵକୁ ବଜାୟ ରଖିଛି !

      ଭାଙ୍ଗିରୁଜି ଯାଉଥିବା ସ୍ବରରୁ 

            କିଛି ଗଢ଼ି ତୋଳିବାର କଥା କହୁଛି !