ଅପରାହ୍ନ

ଦିନଥିଲା, ସମୟ ନ ଥିଲା,

ଥିଲା ଖାଲି -

ସ୍ମୃତି ପରେ ସ୍ମୃତି ପୁଣି

ଅତୀତର ମୁଠା ମୁଠା ଲୁହ ।

ଯେଉଁଠି ଗଢିଉଠିଥିଲା,

ସମ୍ପର୍କ ଭାଙ୍ଗିଯାଇଥିଲା-

ଲୋଭ, ମୋହ, ଓ ସ୍ୱାର୍ଥରେ

ଘଟଣା ଓ ଦୁର୍ଘଟଣାର ଅନେକ କୋହ ।।୧।।

ସେଠି ପୁଣି,

ବୟସର କି ମାପ କାଠି,

ଉଚ୍ଚା-ନିଚା ପହଚର ଚିହ୍ନ ।

କେବଳ ମାତ୍ର ,

ପରିଚୟ ପରେ ଠିକଣାର

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟରେ ଅପରାହ୍ନ-ଆକାଶ ହୀନ ।

ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ ଛାଇ ପୁଣି

ଲୁଚେ ଯେବେ,

ମୁଣ୍ଡିଆ ଶିଖରେ, ସଂଧ୍ୟା ଅଗମାନେ ।।୨।।

ଅପରାହ୍ନ ଫେରେ ପୁଣି

ଆଉ ଗୋଟେ ଅପେକ୍ଷାରେ

ସୁଖ-ଦୁଃଖ ସଂସାରର ସମୟ ହାଟରେ ।

ଆଉ, ଜୀବନର

ଛକି ସୁନ ଖେଳ ପରେ

ବହୁଡିବେ ସଭିଏଁ- କର୍ମର ଶେଷ ଅନ୍ତେ

ନୀତି ଅପରାହ୍ନ ଠିକଣାରେ ।।୩।।