ଅଫୁଟା ଫୁଲ

ହୋଇଥିଲି ଯେବେ କେତେ ସୁନ୍ଦର

ଦେହେ ମନ୍ଦାକିନୀ ବହି ପ୍ରଖର/

ପବନର ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ ଆତୁରେ

ପ୍ରେମ ଝରୁଥିଲା ଦେହ ମନରେ/

କେତେ କେତେ ଆଶା ଆଗକୁ ରଖି

ଭାବନା ରାଇଜେ ରହିଲି ଦେଖି/

କିଏ କେତେ ରୂପେ ଡାକିଲେ ମୋତେ

ଥିଲି ସରଧାର ଆଦର ପ୍ରୀତେ/

ସଂସାର ସାଗରେ ବୁଡି ରହିଲି

ଅଫୁଟା ଫୁଲ ମୁଁ ସାଜି ବସିଲି /

ଭାବି ନଥିଲି ମୁଁ କେବେ ବି ମନେ

ନ ଫୁଟି ରଙ୍ଗରେ ରହିବି ଆନେ/

ଅଧା ଗଢା ମୋର ଜୀବନ ଚକ୍ର

ଗଛରେ ଅଫୁଟା ରହିଲି ବକ୍ର/

ଫୁଟିଲିନି ଫୁଲ କଢ଼ରେ ରହି

ଜୀବନେ ଦୁଃଖକୁ ଡାକିଲି ନାହିଁ/

ଫୁଟିଲା ଫୁଲକୁ ନିତି ଦେଖଇ

କେତେ କଷ୍ଟେ ସିଏ ଚାହିଁ ରହଇ/

କେବେ ରୁହେ ନାହିଁ ଖୁସି ତାହାର

କେହି ତୋଳି ନେଇ ଯାଏ ବାହାର/

ମୋ ଦୁଃଖରେ ମୁଁହି ସଢ଼ିକି ଥିଲି

ତାକୁ ଦେଖି ଦୁଃଖ କମେଇ ଦେଲି/

ଅଫୁଟା ହୋଇଲି ଜୀବନେ ମୁଁହି

ଫୁଟିଲା ଫୁଲକୁ ଦେଖଇ ଜିଇଁ/