ଅନୁତାପ

ଅତୀତକୁ ଯେତେ କବର ଦେଲେ ବି

ସେ ସାମ୍ନା କରେ ମୋତେ

ପବନ ପରି ବିଞ୍ଚି ହୋଇଯାଏ

ମୋ ସାରା ଶରୀରେ ।

ଶୁଖିଯାଇଥିବା ପୁରୁଣା ଘାଆକୁ ଉଖାଡେ

ରକ୍ତ ନିଗାଡି କଷ୍ଟ ଦିଏ

କାନ ଧରି ପାପପୂଣ୍ୟର ଅଙ୍କ କଷାଏ 

ନିରିମାଖି ପ୍ରଜାପତିର ଡେଣାରେ ମୁଁ 

ଚିଠି ଲେଖେ ଜହ୍ନ ପାଖକୁ

ସ୍ଵପ୍ନ ଡେଉଁଥାଏ ଲଙ୍ଗଳା ଶିଶୁ ପରି

ମରୀଚିକା ସାଜି କଳାପିଚୁରାସ୍ତାରେ ।

ସେଦିନ ମହମବତୀର ଆଲୋକେ 

ଭୁଲିଥିଲି ଜହ୍ନର ଆଲୁଅକୁ

ଆଜି କାହିଁ ଭିଜିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଭାରି

ତାର ଶୀତଳ ଜୋଛନାରେ 

ଆକାଶେ ଉଡିବାର ନିଶା ଉତୁରିଯାଏ

କଚାଡି ହୋଇ ବସିଭାବୁଥାଏ ମାଟିପରେ ।