ଅନ୍ଧକାରର ନୀରବ ଆକର୍ଷଣ

ଆଗରେ ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ବହଳ ଅନ୍ଧାର 

ଚାରିକାନ୍ଥର ଅବରୁଦ୍ଧ ଜୀବନ

ଭିତରେ ଜୀଇଁବାର ସକଳ ଚେଷ୍ଟା 

ନିଷ୍ଫଳ ଓ ନିରର୍ଥକ  

ଆଲୋକର ଚକମକ ଖୋଳପା ଭିତରେ

ସବୁ ଯେମିତି ବିପର୍ଯ୍ୟସ୍ତ, 

ଅସହାୟ ,ପଙ୍ଗୁ ଓ ଅଥର୍ବ ।

ପତ୍ରଝଡା ବରଗଛର କରୁଣ ଚିତ୍କାର

ତାଳେ ତାଳେ ଜହ୍ନ ମାମୁଁ ର ଗୀତ

ନାନାବାୟା କାହାଣୀର ପସରା 

ସବୁଯେମିତି ଅନ୍ତଃସାରହୀନ 

ଅୟୁତ ଦିନର ଆଖିର ଲୁହରେ 

ଭିଜୁଥିବା ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ପାର୍ବଣର

ରଙ୍ଗହରା କୋଳାହଳ ।

ମୁଠା ମୁଠା ଶୂନ୍ୟତାର ଆଢୁଆଳେ

ବାୟା କଢେଇର ବସା ଦୋହୁଲୁଥାଏ

କାଳବୈଶାଖୀର ଅସରନ୍ତି ଘୂର୍ଣନରେ ,

ଧସେଇ ପଶେ ପାପୁଲିଏ ନିର୍ଜନତା

ଲେଖାହୁଏ ପବନ ଛାତିରେ

ନିଃସଙ୍ଗ ଉପତ୍ୟକାର ଇତିବୃତ୍ତ ।

ଯେତେ କୃତ୍ରିମ ଆଲୋକର ଆବରଣ

ପାରିବକି ଦୂର କରି ସେ ସୀମାହୀନ

ଅନ୍ଧକାରର ଅସ୍ତିତ୍ବ ?

ଅହଙ୍କାରର ନାଗଫାଶରୁ

ପାରିବକି ହୋଇ ମୁକ୍ତ 

ଜୀଇଁବାର ରାସ୍ତା ଖୋଜୁଥିବା

ନିରୁକ୍ତ ଜୀବନ ?

ପାରିବକି ମାପି ସେ ଶୂନ୍ୟ ବୃତ୍ତର

ବ୍ୟାସ କି ବ୍ୟାସାର୍ଦ୍ଧ ?

ଶୁଣିଛ କି କେବେ ନିରୋଳାରେ 

ନିର୍ଜନ ରାତିରେ କଣ୍ଠ ଫଟେଇ 

ଚିତ୍କାର କରୁଥିବା

ସମୁଦ୍ରର ଗମ୍ଭୀର ଗର୍ଜନ ?

ବେଳାଭୂଇଁର ବୁକୁ ଛୁଇଁବାକୁ

କେତେ ଯେ ସଂଘର୍ଷ ତା'ର  

ଅବାରିତ ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ କେବେ କେବେ

ସ୍ନିଗ୍ଧ ଶିହରଣ , ପୁଣି କେବେ

ଅନ୍ଧକାରର ନୀରବ ଆବରଣ ।

ବେଳେ ବେଳେ ବିଶ୍ବାସର ନଟେଇରୁ 

ଲମ୍ବିଯାଏ ସୂତାଖିଅ ଆକାଶର ପ୍ରଶସ୍ତ ଛାତିକୁ 

ଅନ୍ଧକାରର ଅନ୍ଧାରୀ ଛାତିରେ

କେତେ ଯେ କାହାଣୀ ଲେଖା ହୁଏ

ଜୀବନ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣାର

ଆଉ ଲୁହ ଓ ଲହୁର,

ନିର୍ଜନ ଦ୍ବୀପରେ ଶୁଭେ ବଂଶୀର

ଅନାବିଳ ସୁର 

ଅନ୍ଧାରର ବି ହସୁଥାଏ କିରିକିରି 

ସ୍ପଷ୍ଟ ଜହ୍ନ ଆଲୋକରେ,

ନୀରବତା ଗାଉଥାଏ ଅନାବନା ଲୋରି

ପାହାନ୍ତିଆ ପ୍ରହରର cଛାତିରେ  ।।