ଅନ୍ଧକାର

ମୋର୍ ଜୀବନ୍ ଅନ୍ଧାର୍ ହେଇଯାଇଛେ

ତାହାକେ ଭଲ୍'ପାଇକରି ମୁଇଁ,

ଏନ୍ତା ଧୋକା ଦେବା ବଲିକରି ମତେ

କେଭେ ନାଇଁ ଜାନିଥିଲି ତାହିଁ ।

ଆଏଜ୍ ଜାନିଗଲି ସବୁ ମତଲବି ଦୁନିଆଁ 

କିହେ ନୁହେରେ କାହାର୍,

ଯାହାକେ ନିଜର୍ ଭାବିଥିଲି

ସେ କରିଦେଲା ତାର୍ ଦିଲ୍'ନୁ ବାହାର୍ ।

କେତେ ବିଶ୍ବାସ କରିଥିଲି ତାହାକେ

ମାଁ,ବାପା ପରିବାର୍ ଭୁଲି,

ତାର୍ ଲାଗି ସମ୍'କୁ ଛାଡ୍'ମି ଭାବୁଥିଲି

ଖାଏଲେ ଖାଏମି ପଛେ ଗୁଲି ।

ମଦ୍,କୁସୁନା,ଗଞ୍ଜେଇ,ସିଗିରେଟ୍,ନିସା

ସବୁ ଦେଇଥିଲି ଛାଡି,

ଯେନ୍'କେ କହୁଥିଲା ସେନ୍'କେ ଯାଉଥିଲି

ଧରିକରି ମୋର୍ ଗାଡି ।

ପାଖେ ପଏସା ନାଇଁ ଭି ସାଙ୍ଗ୍'କେ ମାଗି

କେତେ ଖାଉଥିଲି ଗାଲି,

ସତ୍ କହୁଥିଲା ମୋର୍ ସାଙ୍ଗ୍ ମତେ

ଦିନେ ଯିବା ତତେ ଭୁଲି ।

ନାଇଁ ମାନୁଥିଲି କାହାରେର୍ କଥା

ତାର୍ ପଛେ ପାଗଳ୍ ହେଇ,

ଦିନେ ଦେଖାବା ଲାଲ୍'ଟିନ୍ ମତେ

ନାଇଁ ଯାନିଥିଲିରେ ଭାଇ ।

ଆଏଜ୍ ଦୁନିଆଁ ଅନ୍ଧକାର୍ ହେଇଗଲା

ଲଭ୍ ଚକ୍କର୍ ଥି ପଡି,

ସମ୍'କୁ କହୁଛେ ନାଇଁ ପାଏବରେ ଭଲ୍ କେହି 

ନାଇଁହେଲେ ମଦ୍'ଭାଟିନେ ଥିବ ଗଡି ।