ଅନ୍ଧକାର

କଳିର ପ୍ରଭାବେ ତମୋମୟ ଜଗ

ସର୍ବେ ସ୍ୱାର୍ଥ ବୋଳା ମନେ

ଅତି ସହଜରେ ଭାଗ୍ୟେ ଯୋଡ଼ି ଯାନ୍ତି

ପ୍ରାଣ ଦଂଶିବାକୁ ଦିନେ ।

ସହାୟତା ହାତ ପ୍ରସାରିତ କରି

ବିଶ୍ଵାସକୁ କବଳିତ

ସରଳ ବିଶ୍ୱାସୀ ଯାଉ ଥାଏ ଫସି

ଯେହ୍ନେ ମରୁ ଜଳେ ଧୌତ ।

ରଜନୀ ଜଳରେ ତୃଷା କି ମେଣ୍ଟିବ

ଆଶା ରଖିବାଟା ବୃଥା

ସୌଧ ଅଟ୍ଟାଳିକା ଚିତ୍କାର କରିଣ

ପାଠ କରେ ଆତ୍ମକଥା ।

ଉର୍ଣ୍ଣନାଭ ଜାଲେ ଫସି ଫସି ଚାଲେ

ଚଉଦିଗ ଅନ୍ଧକାର 

ତମିସ୍ରା କୋଳରେ ନିରବତା ଖେଳ

ସ୍ମୃତି କରେ ଛାରଖାର ।

ତମଗୁଣୀ ଜନେ ଏହି ରୂପେ ଆସି

ସଦା କରୁ ଥାଏ ତୃଟି

ଅନ୍ଧକାର ହୁଏ ଅନ୍ତିମ ଜୀବନେ

ଚୁପ୍ ହୋଇଯାଏ ପାଟି ।