ଅନ୍ଧାରର ଅପମୃତ୍ୟୁ

ନୀଳସୁନ୍ଦର ମୁକ୍ତ ଆକାଶରେ

ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ମହକିତ ବିହ୍ଵଳିତ ସୁରଭି ।

କାଳ କାଳ ଧରି ତନ୍ମଧ୍ୟରୁ

ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥାନ୍ତି ଅନେକ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସରସ୍ଵତୀ

ବେଳେବେଳେ ଅନ୍ଧକାର ଚିରି

ଉଭାହୁଅନ୍ତି କାହିଁକି ଦୁର୍ଗା ଆଉ କାଳୀ ?

ସଭ୍ୟତାର ଉତ୍କର୍ଷତାରେ ବି

ଅଣାୟତ୍ତ କାମାଗ୍ନିର ହୁତାଶନ

ଲିଭିପାରିନି ରାବଣ ଓ ଦୁଃଶାସନ ଆଖିରୁ ।

ପ୍ରତ୍ୟହ ଶୁଣାଯାଏ ଯାଜ୍ଞସେନୀର ଚିତ୍କାର

ରାତ୍ରି ଲେଖିଚାଲିଛି ଅଶୋକବନରେ

ସୀତାଙ୍କ ଅଶ୍ରୁଧାର ।

ଅସୁରକ୍ଷିତ ହୋଇପଡ଼ିଲାଣି

ବିବଶ ମେଦିନୀ

ଚେଷ୍ଟା କରୁନି ବୁଝିବାକୁ

ନିଷ୍ପାପ କଳିକାର

ମୁକୁଳିତ ହେବାର ମନର ଉଚ୍ଛ୍ବାସକୁ ।

ଖିଲି ଖିଲି ହୋଇ ଖେଳିଉଠୁଥିବା

ଶୈଶବର ଆସନ୍ନ ସୁଖଟା କାହିଁକି

ଆଖିବୁଜିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଉଛି

ଚିରଦିନ ପାଇଁ,

କଳଙ୍କର ମୁହାଣରେ କୂଳ ଲଙ୍ଘୁଥିବା

ଉତୁଙ୍ଗ ଯୌନଲାଳସାରେ ଜୁଡୁ ବୁଡୁ

ରକ୍ତପିପାସୁ ଜିହ୍ବାର ଉଚ୍ ଶୃଙ୍ଖଳତାରେ ?

ସଦ୍ୟ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ପୁଷ୍ପଟିଏ

ସମର୍ପିତ ହେବାପୂର୍ବରୁ

ଝାଉଁଳି ପଡ଼ିଛି ପ୍ରତିଦିନର ଖବରରେ

ଅନାୟାସରେ ପଡ଼ିଯାଉଛି ବଳି

ମହିଷାସୁରର ଆସୁରିକ ପ୍ରବୃତ୍ତିର

ନଗ୍ନ ଅଭିଳାଷରେ ।

ବଳାତ୍କାରିତ ହୋଇପଡ଼ିଲାଣି ଶୈଶବ

ଫାଟିଯାଉଛି ବସୁଧା

ରକ୍ତାକ୍ତ ଧାରାରେ ପ୍ରବାହିତ ଉଷ୍ମତାରେ ।

ଲହୁଲୁହାଣରେ ଜର୍ଜରିତ ସମାଜ

ଖୋଜିପାଉନି ଏଯାବତ୍

ସରଳ ସୁହୃଦ ପଥଟିଏ ।

କେଉଁ ପ୍ରକାରର ଅସମର୍ଥତା ଭିତରେ ?

କେଉଁ ଭିନ୍ନ ଗ୍ରହର ମଣିଷ ଚାପରେ ?

କାଳ କାଳର ଅପେକ୍ଷା ଉପେକ୍ଷା ମଧ୍ୟରେ

କଣ ଶୋଭାପାଉଛି ତୋତେ

ଦିଗହୀନ ପରିଚର୍ଯ୍ୟାର ଅଭିନୟ ?

ମୁହଁରେ ପ୍ରଲେପ ମାଖି

ଦାନ୍ତରେ ଜିଭ କାମୁଡ଼ି

ଆଲୁଅରୁ ଅନ୍ଧାରକୁ

ଆଡ଼େଇ ହୋଇଚାଲିବୁ କେତେକାଳ ?

ପ୍ରେମଜନିତ ଅପମୃତ୍ୟୁର ଦ୍ବାହି ଦେଇ

ସଂଳାପ ଭିତରେ ପୀଡ଼ିତାର ପ୍ରଳାପକୁ

ଆଉ କେତେଦିନ

ତଣ୍ଟି ଚିପି ଚାଲିଥିବୁ ?