ଅବଶୋଷ

ଜପ କରୁଥିଲି ତପ କରୁଥିଲି 

କରୁଥିଲି ଉପାସନା, 

ଏ ପୂଣ୍ୟ କାର୍ତ୍ତିକେ ନୀତି ନିଷ୍ଠା ପାଳି 

ଜାଗିଲା ଦିବ୍ୟ ଭାବନା ।

ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ମାର୍ଗେ ଡୁବିଯାଇ ସଦା 

କରୁଥିଲି ପ୍ରେମ ଭକ୍ତି, 

ଦାନ ପୂଣ୍ୟେ ମନ ଲାଖିଯାଇଥିଲା 

ସକରାତ୍ମକେ ଥିଲା ମତି।

ମନ-ଘୋଡା ବି ମୋ ବାନ୍ଧି ହୋଇଥିଲା 

ବିବେକର ଇସାରାରେ, 

କ୍ଷଣିକ ସୁଖକୁ ତୁଚ୍ଛ ମଣି ସଦା 

ବ୍ରତୀ ସେ ପରମାର୍ଥରେ।

ବେଦ ପାରାୟଣେ ନାମ ସଂକୀର୍ତ୍ତନେ

ମଜ୍ଜିଥିଲା ଆତ୍ମାରାମ, 

ସତ୍ ଚିନ୍ତା ସତ୍ କର୍ମେ ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ଲଭି 

ପାଳିଲା ମାନବ ଧର୍ମ ।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଲାଳସା ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵେ କରି ବାସ 

ଜୀବେ ଦୟା ଥିଲା ବ୍ରତ, 

ନ ଭକ୍ଷି ଆଇଁଷ ପିଇ ଭକ୍ତି ରସ 

ଗଜୁରିଥିଲା ମମତ୍ବ। 

ବଗ ପାଳୁଥିଲା ଚାନ୍ଦ୍ରାୟଣ ବ୍ରତ 

ତୁଳା ଦେଇ ଜଳ ପୃଷ୍ଠେ, 

ଜୀବହତ୍ଯା ଦୋଷେ ଛନ୍ଦି ନ ହେବାକୁ 

ବିବେକ ତା' ଜାଗି ଉଠେ। 

ପଶୁପକ୍ଷୀ ନିତ୍ଯ ହରି କଥା ଶୁଣି 

ଭ୍ରମୁଥିଲେ ସ୍ବାଛନ୍ଦ୍ୟରେ, 

' ଏପରି ସୌଭାଗ୍ୟ ମିଳନ୍ତା କି ସଦା' 

ଭାବୁଥିଲେ ମାନସରେ। 

ବୃକ୍ଷଲତା ମନ ଉଲ୍ଲସିତ ଥିଲା 

ହୋଇଥିଲା ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵମୁଖୀ, 

ସୁରକ୍ଷିତ ଥିଲା ଶାଖା ପ୍ରଶାଖା ଯେ

ସର୍ବେ ହେଉଥିଲେ ଖୁସି। 

ସତେ ଅବା କଳି- ଯୁଗ ଶେଷ ହୋଇ 

ସତ୍ୟଯୁଗ ଲେଉଟିଲା, 

ସଭିଙ୍କ ମାନସେ ଏ ସୁନ୍ଦର ବାର୍ତ୍ତା 

ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ ଯେ ହେଲା। 

ହାୟ! ଏ ବିଧାତା କି ମନ୍ଦ ପାଞ୍ଚିଲା

ମାସାନ୍ତେ କରିଲା ମାୟା, 

'ଛାଡଖାଇ' ଶବ୍ଦ ଗୋଟି ଥୋଇଦେଲା 

ସଭିଏଁ ହୋଇଲେ ବାୟା। 

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଲାଳସେ, ମନ ବାଇ ହେଲା 

ମାଛ,ମାଂସ ମଦ୍ଯପାନେ, 

'ଯେସନ ଖାଦ୍ୟକୁ ତେସନ ସ୍ବଭାବ'

ଏକ ଆରେକକୁ ଜିଣେ। 

ଅନ୍ୟାୟ ଅରୀତି- ମେଘ ଘୋଟିଦେଲା 

କଳି କଲା ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ, 

ସତ୍ୟଯୁଗ ଆଶା ସ୍ବପ୍ନ ହୋଇଗଲା 

ରହିଗଲା ଅବଶୋଷ।