ଅବିଶ୍ୱାସ ଲାଗେ

ଧୂଆଁଳିଆ କୁହୁଡ଼ିରେ ଆଛନ୍ନ ଏ ମନ.

ଅଚିହ୍ନା ଅଚିହ୍ନା ଲାଗେ ଆପଣାର ପଣ.

ଚାରିପଟେ ଘନଘୋର କୁହୁଡ଼ିର ଛାଇ.

ଜଳକା ଆଖିରେ କେତେ ଖାଲ ପୁଣି ଖାଇ l

ଅସ୍ଥିର ଅଧିର ମନ ଭ୍ରମେ ଭୟାତୁରେ,

ଆଖି ଖୋଜେ କ୍ଷୁଦ୍ର ଏକ ଶିଖା ଧୂଆଁ ଧାରେ,

ଭଉଁରୀରୁ ଉଠିବାକୁ ଯେତେ ଉପକ୍ରମ,

ମନେହୁଏ ସବୁ ଯେହ୍ନେ ପ୍ରହସନ ସମ l

ମୁକ ପ୍ରାୟେ ଅନ୍ତଃ ମଧ୍ୟେ ବିଳାପେ ପରାଣ,

ରୋକିବାକୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱମୁଖୀ ଆତ୍ମାର ଦହନ,

ସହଜ ତ ନୁହେଁ ଦାବାନଳେ ଆକଟିବା,

କୋଷେ କୋଷେ ବିଷର ସେ ଜ୍ୱାଳା ସଞ୍ଚରିବା l

କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ପେଶୀ ହୁଏ ଶ୍ୱାସରୁଦ୍ଧ କରି,

ବାନ୍ଧିହୁଏ ଭାବନା ମୋ ଚକ୍ରବ୍ୟୁହେ ଘେରି,

ମୃତ ସମ ମସ୍ତିଷ୍କ ଯେ ଚେତନା ହରାଏ,

ଅବଚେତନରେ ଲାଗେ ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନ ପ୍ରାୟେ l

ଏ ଦେହରେ ପ୍ରାଣ ବୋଲି ଭାବିଥିଲି ଯା’ରେ,

ସେ ପ୍ରାଣ ଯେ କଷ୍ଟଦିଏ ଏତେ ନିର୍ବିଘ୍ନରେ,

ଛାଡ଼ିଗଲେ ପ୍ରାଣ ଅଚିରେ ତରିଯିବି,

ବଞ୍ଚିଥାଇ କୁହୁଡିରେ କେତେ ପହଁରିବି l

ଭାବିଥିଲି ଏ ମୋହ ବନ୍ଧନ ଆତ୍ମାସାର,

ଦେହର ମୋହ ତ କେବେ ନଥିଲା ମୋହର,

ଜନ୍ମଜନ୍ମାନ୍ତର କଥା ପାଶୋରିବି ମନେ,

ଏ ଜନମ ଜିଇଁ ନେବି ପ୍ରତାରଣାର ସମ୍ମାନେ l