ଅଭିଶାପ

ମୁଁ ଗାନ୍ଧାରୀ

ଅଭିଶପ୍ତା କି ପତିବ୍ରତା

ସମୟ କହିବ

ଶହେପୁତ୍ରର ଜନନୀ

କାନ୍ଦେ ଆଜି ଅହରହ,

ନାହିଁ ଆଜି କୋଳାହଳ

ନିଶବ୍ଦ ପାଲଟିଛି

ଏ ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥ ।

ସମୟର ଚକ୍ରତଳେ

ସଭିଏଁ ଯେ ନିଷ୍ପେସିତ

ମୁଁ ତ ଏକ ଭଙ୍ଗା ବତୀଖୁଣ୍ଟ

ନା ଅଛି ଦମ୍ଭ

ନା ଅଛି ଆଲୋକ

ମୁଁ ତ ଆଶ୍ରିତା

ନିରୂପାୟ ଏହି ମହାସମରେ ।

ପତିବ୍ରତା ହେବାର ଚେଷ୍ଟାରେ

ସବୁଦିନ ପାଇଁ

ବାନ୍ଧିଲି ମୁଁ ପଟି

ଆଲୋକ ମୋ ପାଇଁ ସ୍ବପ୍ନ

ଅନ୍ଧାର ମୋର ଏକାନ୍ତ ବାସ୍ତବ।

ହେ କୃଷ୍ଣ

  ତୁମେ କାହାପାଇଁ

  ସାଜିପାର କବଚ କୁଣ୍ଡଳ

   ଆଉ କାହାପାଇଁ

   ସୁର୍ଦଶନ ଚକ୍ର ।

   ଏକମାତ୍ର ପୁତ୍ର ମୋର

   ତୁମ କୁଟିଳ କଟାକ୍ଷ ମଧ୍ଯୁ

   ପାଇଲାନି ତ୍ରାହି

   କଉଶଳେ ମୋ ଚକ୍ଷୁଗ୍ନିରେ

   କରିଦେଲ ଭଷ୍ମ

   କି ଲାଭ ପାଇଲ

   ହେ ଦେବକୀ ନନ୍ଦନ

   କୋଳ ମୋର କରି ଶୂନ୍ଯ ?

ହେ କପଟୀ

  କପଟ ପଶାରେ ସିନା

  ଜିତିଲେ କୌରବ

  ହେଲେ ପାରିଲେନି ଜିତି

  କୁରୁକ୍ଷେତ୍ର ସମରରୁ ।

  କରିକରାଉ ଥିଲ

  ସବୁତ ଘଟିଚାଲେ

   ତୁମରି ଇଙ୍ଗିତେ

   ହେ କୃଷ୍ଣ,

   କଳେବଳେ କଉଶଳେ

   କୋଳ ମୋର କଲ ଶୂନ୍ଯ

   ସେଥିପାଇଁ ଘେନ ଅଭିଶାପ

   ତୁମ ବଂଶ

   ହୋଇବତ ଲୋପ ।

   ମୃତ୍ୟୁକାଳେ ତୁମ ପାଶେ

   ନଥିବେଟି କେହି

   ସେହିଦିନ ହେଜିବ କହ୍ନାଇ

  ପୁତ୍ରହରା ମାତାର କୋପରେ

  ବଂଶହରା ହୋଇଲ

  ଯଦୁକୁଳ ସାଇଁ ।