ଅଭିନୟ

ଏଇତ ଅନ୍ଧାରୁଆ...,     

ଅନ୍ଧାରୁଆର ଏ କବିତାରେ 

କିଛି ଅବୁଝା ଶବ୍ଦମାନେ 

ଲାଗନ୍ତି ଭାରି ଜିଦିଆ, 

ରହିଯାଆନ୍ତି ଅଣଦେଖା ହୋଇ 

ପୁରୁଣା ଅଭିଧାନର ସେ ଅଣଲେଉଟା ପୃଷ୍ଟାରେ, 

ଠିକ ଅଖାଡୁଆ ମଣିଷମାନଙ୍କର ଅସମାହିତ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଯେମିତି ଏକତରଫା, 

ଅମାନିଆ, ଅନ୍ଧାରର ଆଢୁଆଳରେ...|

ଆଖିରେ ନିଶିମଳା ଅନ୍ଧାର, 

ଜୁ ନଥାଏ ଶବ୍ଦରେ 

ଭେଦିବାକୁ ଜୀବନର ସରଳାର୍ଥ, 

ତାଳ ମେଳ ନଥାଏ, ମୁକ୍ତ ହୃଦୟର ଭାଷା 

ଅସଜଡ଼ା ଲାଗନ୍ତି ଛନ୍ଦହୀନ ଯତିପାତ ପରି, 

ନେତି ନେତି ଭାବନାର ବେପରୁଆ ଭାବ 

ଅବୁଝା, ଅସଂଗତି ସେ ରଚନାରେ...|

ନିରବି ଯାଉଥିବା 

ଶବ୍ଦକୋଷର ସେ ଅଣଚାଶ ଅକ୍ଷର 

ସବୁ ନିରଳସ, ନିଃଷ୍ପ୍ରଭ ଲାଗନ୍ତି 

ମେଞ୍ଚି ମେଞ୍ଚି ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ, 

ଅକୁହା, ଅସ୍ପଷ୍ଟ କଥା ସବୁ 

ରହିଯା’ନ୍ତି ମୋଡି ମାଡି ହୋଇ, 

ଆଖିରେ ଆଖିଏ ସ୍ୱପ୍ନ, ଧିମେଇ ଯାଆନ୍ତି 

ନିବୁଜ ନିଦୁଆ ଆଖିରେ...|

ଅପରିଚିତ ଲାଗନ୍ତି 

ସେହି କବିତାର ପାତ୍ର ପାତ୍ରୀ ମାନେ 

ଦର ଆଉଜା ଆଖିରେ, ଚିହ୍ନି ବି ଚିହ୍ନି ହୁଏ ନାହିଁ,

ପର କି ଆପଣାପଣର ଚେହେରା 

ଘୁମନ୍ତ ଆଖିର ସେ ଅନ୍ଧାର ଛାତିରେ,

କିନ୍ତୁ; ଅନ୍ଧାରୁଆର କବିତା ଯେ ଶୋଇନି, 

ଚେଇଁଚି ତା’ ମନ ତଳର କିଛି 

ଅଵଗୁଣ୍ଠିତ ଅନ୍ଧାରର 

ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅବଚେତନରେ...|