ଆତ୍ମା

କାଗଜ ଫର୍ଦେ ମୁଁ କେବେ ସାଧା କେବେ

ନୀଳ ନାଲି ସ୍ୟାହି ବୋଳା ।

କବି ଯେବେ ତାର କଲମ ଚଳାଏ

ଆସେ ମୋ ପାଇଁ ଅମୃତ ବେଳା ।

ସ୍ୟାହି ସରିଗଲେ କଲମ ଅଟକେ

ଆତ୍ମା ପକ୍ଷୀ ଘଟ ଛାଡେ ।

ଜୀବନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଯବନିକା ଆସେ

ବହଳ ଅନ୍ଧାର ମାଡ଼େ ।

କାଗଜ ,ସ୍ୟାହି ,ଆତ୍ମା ସତେକି

ଏକ ସାଥେ ଏକ ବନ୍ଧା ।

ସମୟ ସୁଅରେ ଉଡ଼ିବା ବୁଡିବା

ନୁହଇ ସହଜ ଧନ୍ଧା ।