ଆର୍ତ୍ତତ୍ରାଣ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ହେ ଚକାନୟନ କାଳିଆ ବଦନ

ସର୍ବ ଦୁଃଖ ଶୋକ ହାରୀ

ତୁମ ଦୟା ବଳେ କେତେ ପାପୀ ତପୀ

ଯାଇଛନ୍ତି ଭବୁ ତରି I

ମୃଗୁଣୀ ଆରତ ତା ବିକଳ ଡାକ

କାନଡେରି ଶୁଣିଥିଲ

ନିମିଷକେ ତୁମେ କରୁଣା ବରଷି

ବିପଦୁ ଉଦ୍ଧାର କଲ I

ଜୀବନ ବିକଳେ ଗଜ ଡାକିଥିଲା

ଗଭୀର ଜଳରେ ରହି

ଚକ୍ର ପେଷି ନକ୍ର ନାଶିଥିଲ ତୁମେ

ଚକ୍ରପାଣି ଭାବଗ୍ରାହୀ I

ତୁମେପାଦେ ଲୟ ରଖି ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ

ଚିନ୍ତିଲା ବିପଦେ ପଡି

ଖମ୍ବରୁ ପ୍ରକଟ କରିଲ ନିଜକୁ

ନରସିଂହ ରୂପଧରି I

କୋପେ ଇନ୍ଦ୍ରଦେବ ମୁଷୁଳ ଧାରାରେ

ବରଷିଲେ ଗୋପଧାମେ

କାଣି ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ଗିରି ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ

ଟେକି ଧରିଥିଲ ତୁମେ I

ତୁମ ଆଦିଅନ୍ତ ସର୍ବେ ଅଗୋଚର

ମୁଁ କିବା ପାରିବି କହି

ତୁମ ପାଦତଳେ ଶରଣ ମାଗୁଛି

ନିଜକୁ ସମର୍ପି ଦେଇ I