ଆମ ଗର୍ବ ଗୌରବ ତୁ ମା

ବାତ୍ୟା ବିଧ୍ବସ୍ତ ହୋଇ ଗଲୁ ସିନା ଅବେଳରେ, ପ୍ରକୃତିର ସେଇ କରାଳ ହସ୍ତେ l

ମୁଣ୍ଡେ ହାତ ଦେଇ ବସିବୁନି ମାତ, ତୋ ସନ୍ତାନ ମାନେ ଅଛନ୍ତି ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ll

କିଛି ଦିନ ହୁଏତ ଲାଗିଯାଇ ପାରେ, ଫେରାଇ ଆଣିବାକୁ ତୋର ପୂର୍ବ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ l

ଆଶ୍ବାସନା ଦେଇ କହୁଛୁ ସର୍ବେ, ମା ତତେ, ରଖିବୁ ବିଶ୍ବାସ ଆଉ ରଖିବୁ ଧଇର୍ଯ୍ୟ ll

ତୋର ପାଟ ଶାଢୀ ଗଲା ଚିରି, ତୋର ମୁଣ୍ଡରୁ ମୁକୁଟ ସିନା ଟିକେ ଗଲା ଖସି l

ସେଥିପାଇଁ ଦୁଖ କରିବୁନି, କେତେ ପାଟଶାଢୀ, ସୁନା ମୁକୁଟ ରଖିଦେବୁ ତୋର ପାଦେ ଆଣି ll

ତୋର ହାତେ ଗଢ଼, ତୋ ବୀର ସନ୍ତାନ ନୁହେଁ ଅକିନ୍ଚନ, ନୁହଁଇ ସେ କର୍ମ ଭୀରୁ l

ସହିବେନି କେବେ ତୋ ଦୟନୀୟତା, ପାସେ ହେବେ ଠିଆ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଦୁର୍ଦ୍ଦିନରୁ ll

ଦୟା କ୍ଷମା ଆଉ ସହନଶୀଳତାରେ, ଯାହାଙ୍କୁ ଗଢିଛୁ କରି ମଣିଷ ପରି ମଣିଷ l

ସେମାନଙ୍କ କଥା, କାର୍ଯ୍ୟ ଉପରେ ମା ତତେ ରଖିବାକୁ ହେବ ପୁରା ଭରସା ବିଶ୍ବାସ ll

ସେଇ ସନ୍ତାନଙ୍କ ଉଦାର ହୃଦୟର, ପରିଚୟ ପାଇଯିବୁ କ୍ଷଣେ ଅପେକ୍ଷା କର l

ଅତୀତେ ଯାହା ଥିଲେ, ଏବେବି ସେମିତି ଅଛନ୍ତି, କିଛି ହୋଇ ନାହିଁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ତାଙ୍କର ll

ତତେ ଅସହାୟେ ଭାଗ୍ୟ ହାତେ ଦେଇ, ଏକା ଲଢିବାକୁ ଛାଡିଦେବେ ନାହିଁ କେହି l

ତୋର ସୁଖ ବେଳେ ତୋ ଛାୟା ରେ ଥିଲେ, ଆଜି ଦୁଖେ ବି ପାଖେ ପାଖେ ଥିବେ ରହି ll

ତୋର ପୂର୍ବର ସେଇ ଅମଳିନ ଗର୍ବ ଗୌରବ, ହେବ ନାହିଁ କ୍ଷୁର୍ଣ ଏ ଦୁନିଆର ଦରବାରେ l

ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଥିବ ଜଣେ ବି ଓଡିଆ, ତୋ ମଥା ନୁଆଇଁବାକୁ ଦେବ ନାହିଁ ଆଉ କାହାର ଦ୍ଵାରେ ll

ଅକାଟ ସତ୍ୟ ମା, ମୁଣ୍ଡ ବାଜି ରଖି ଦେଇ ତୋ ଚରଣେ ଶପଥ ନଉଛୁ ଆଜି l

ତୋର କୀର୍ତ୍ତି ଧ୍ବଜା ଯେପରି ଉଡୁଥିଲା, ଉଡିବ ବି ଚିରକାଳ ବିକଶି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରାଜି ll

ଏ ମଳିନ ବେଶ ଏ ଉଜୁଡା ଘର, ଦେଖି ସହି ପାରିବନି ତୋର, କେହି ବି ଓଡିଆ ପୁଅ l

ରାତିଦିନ ଲାଗି ଯେତେ କଷ୍ଟ ହେଉ, ସଜାଡି ଦେବେ ମା ତାଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ବାଦ କରୁଥାଅ ll